ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΝΑΖΙ ΚΑΙ ΣΟΣΙΑΛΗΣΤΕΣ

φασίστες, ναζί και οι σοσιαλιστές, ήταν ανέκαθεν μια κοινή φαμίλια με ενδοοικογενειακές εντάσεις, έριδες και συγκρούσεις.

 Του Bradley J. Birzer

Απόδοση: Ευθύμης Μαραμής

Εισαγωγή

Το 1939, το ίδιο έτος που οι Γερμανοί και οι Ρώσοι συμφώνησαν αμοιβαία να βιάσουν την Πολωνία, ο TS Eliot είπε το περίφημο (υποθέτω, ενοχλητικό για κάποιους): «Αν δεν έχετε τον Θεό, θα είστε υποχρεωμένοι να προσκυνάτε τον Χίτλερ ή τον Στάλιν.» Ο Eliot, φυσικά, δεν θα μπορούσε να έχει περισσότερο δίκιο. Το 1936, υπήρχαν τρεις επιλογές:  ο εθνικοσοσιαλισμός, ο διεθνιστικός σοσιαλισμός ή η αξιοπρέπεια.

Στις μέρες μας, βρισκόμαστε σε παρόμοιες συνθήκες, παρόλο που δεν είναι τόσο σαφείς όσο ήταν το 1936.

H αναγέννηση του σοσιαλισμού

Απ’ όλες τις ανησυχητικές εξελίξεις στον πολιτισμό και στον τομέα των ιδεών τα τελευταία χρόνια – συμπεριλαμβανομένης της βίας κατά της νόμιμης εξουσίας, της βίας κατά του μέσου πολίτη και της βίας εναντίον των ίδιων των ιδεών που χαρακτηρίζουν τη Δύση – λίγες είναι τόσο ανησυχητικές όσο αυτές που επαναφέρουν στο προσκήνιο τον κομμουνισμό και τον σοσιαλισμό.

Γιατί συμβαίνει αυτό στην παρούσα φάση και μεγάλο μέρος του δυτικού πολιτισμού βρίσκεται σε κατάσταση λυκόφωτος;1 Πιθανότατα, έχει να κάνει με τρία κρίσιμα πράγματα. Πρώτον, εμείς οι ακαδημαϊκοί δεν καταφέραμε να πείσουμε το κοινό για το πόσο κακοήθεις ήταν και παραμένουν όλες οι μορφές κομμουνισμού.

Οι περισσότεροι ιστορικοί έχουν επικεντρώσει την έρευνά τους και τη διδασκαλία τους στο πώς έχει «απελευθερωθεί» κάθε μορφή εκκεντρικότητας και πώς – όσον αφορά τις φυλές και τα φύλα – τα θύματα εξακολουθούν να είναι θύματα. Σχεδόν όλοι οι ιστορικοί αγνοούν το πιο σημαντικό γεγονός του 20ού αιώνα: ότι κυβερνήσεις και κράτη δολοφόνησαν περισσότερους από 200 εκατομμύρια αθώους ανθρώπους, στην μεγαλύτερη σφαγή της ανθρώπινης ιστορίας. Ο τρόμος βασίλευσε στα πεδία θανάτωσης, στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως του Ολοκαυτώματος και στα Γκουλάγκ.

Δεύτερον, μια ολόκληρη γενιά έχει μεγαλώσει χωρίς να γνωρίζει για πράγματα όπως τα σοβιετικά Γκουλάγκ ή ακόμα και το τείχος του Βερολίνου. Πράγματι, πέρασε μια ολόκληρη γενιά από την εποχή που ο κομμουνισμός άσκησε πρωτοφανή βία σε παγκόσμια κλίμακα. Με την Αμερική να βρίσκεται σήμερα στο απόγειο της ισχύος της (στρατιωτικά και οικονομικά, όχι πνευματικά ή ηθικά) οι Αμερικανοί είναι πλέον οι «κακοί» του κόσμου.

Τρίτον, τα πέντε έθνη που παραμένουν επισήμως κομμουνιστικά – Κούβα, Λάος, Βιετνάμ, Βόρεια Κορέα και ηπειρωτική Κίνα – φαίνονται είτε να έχουν οπισθοδρομήσει αμείλικτα, είτε να έχουν τρελαθεί είτε να έκαναν στροφή στον καπιταλισμό. Κανείς δεν σκέφτεται πια τις πρώτες τρεις χώρες. Η Βόρεια Κορέα μοιάζει με τρελάδικο. Η Κίνα φαίνεται πως ενδιαφέρεται περισσότερο για το κέρδος και την εξουσία παρά τα όσα διακηρύσσει επισήμως.

Εξίσου ανησυχητικό, είναι ότι οι περισσότεροι νεαροί υπερασπιστές του κομμουνισμού πιστεύουν αφελώς την παλαιότερη προπαγάνδα της Αριστεράς – ότι ο πραγματικός κομμουνισμός δεν έχει εφαρμοστεί ποτέ και πως ο φασισμός είναι ο αντίθετος πόλος του κομμουνισμού. Το γεγονός ότι οι Ναζί ήταν στην πραγματικότητα εθνικοσοσιαλιστές, ισχυρίζονται οι απολογητές του κομμουνισμού, ήταν απλώς ένα κυνικό σχέδιο του Χίτλερ για να κερδίσει την υποστήριξη των εργατικών και μεσαίων τάξεων της Γερμανίας. Ο όρος «σοσιαλισμός» δεν σήμαινε τίποτα για τον Χίτλερ. Ήταν στην πραγματικότητα υποστηρικτής του ελεγχόμενου κορπορατικού καπιταλισμού και όχι της υπέροχης ιδέας του σοσιαλισμού. Πολλοί από αυτούς τους νεαρούς υποστηρικτές του κομμουνισμού, φτάνουν ακόμα στο σημείο να υποστηρίζουν ότι όσοι χαρακτηρίζουν τους Ναζί «εθνικοσοσιαλιστές» το κάνουν είτε από άγνοια είτε μολύνουν σκόπιμα μια όμορφη λέξη. Οι νεαροί υποστηρικτές του κομμουνισμού, κατά την προσφιλή τους συνήθεια, σύντομα θα χαρακτηρίσουν «ρατσιστές» όσους αποκαλούν τους ναζί σοσιαλιστές.

Οι νεαροί κομμουνιστές είναι κάτι παραπάνω από βέβαιοι για την πνευματική και ηθική τους υπεροχή. Με απόλυτη σιγουριά, επιτίθενται σε όποιον δεν πιστεύει όσα πιστεύουν αυτοί. Με άλλα λόγια, η αριστερά επέστρεψε πλήρως εξοπλισμένη, με τις ίδιες αυταπάτες και τα ίδια κόλπα όπως ίσχυε από τη δεκαετία του 1920 κι έπειτα.

Ναζισμός και σοσιαλισμός

Το ότι οι ναζί ασπάζονταν τον σοσιαλισμό είναι ακριβές. Αν και δεν κρατικοποίησαν επιχειρήσεις στο βαθμό που θα ήθελαν οι λενινιστές, κρατικοποίησαν πολλές ζωτικής σημασίας βιομηχανίες στη Γερμανία, έστω και με άμεσο εκφοβισμό παρά δια νόμου. Στα προσωπικά του ημερολόγια, ο Joseph Goebbels έγραψε στα τέλη του 1925: «Θα ήταν καλύτερο να πεθάνουμε υπό τον μπολσεβικισμό, παρά να υπομείνουμε τη δουλεία υπό τον καπιταλισμό». Μόνο λίγους μήνες αργότερα, έγραψε πάλι: «Νομίζω ότι είναι απαίσιο ότι εμείς και οι κομμουνιστές αλληλοκατηγορούμαστε τόσο έντονα. Όποια και αν είναι η κατάσταση της αντιπαλότητας μεταξύ των δύο στρατοπέδων,» συνέχισε ο Goebbels, «οι δύο δυνάμεις πρέπει να συμμαχήσουν και να κατακτήσουν.» Έστειλε επίσης προσωπική επιστολή σε έναν κομμουνιστή λέγοντας του: «Δεν είμαστε πραγματικά εχθροί».

Ο Χίτλερ θαύμαζε τον Στάλιν και οι δύο τους τεμάχισαν την Πολωνία το 1939. Μια μεραρχία των SS ονομάστηκε Florian Geyer, προς τιμήν ενός μαρξιστικού ήρωα του αγροτικού πολέμου στη Γερμανία, γνωστού από τα γραπτά του Frederick Engels. Ο Χίτλερ στρατολόγησε κομμουνιστές στο εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα, υποστηρίζοντας ότι ήταν πολύ πιο εύπλαστοι από τους χριστιανούς.

Φασισμός και μαρξισμός

Οι Ιταλοί φασίστες είχαν ακόμα στενότερους δεσμούς με τους μαρξιστές, καθώς ο Μουσολίνι είχε ξεκινήσει την καριέρα του ως μαρξιστής δημοσιογράφος και συγγραφέας. Κάποιοι Ιταλοί φασίστες κατείχαν θέσεις στην Κομμουνιστική Διεθνή. Το μόνο σοβαρό χάσμα μεταξύ των Ιταλών φασιστών (ή εκείνων που έγιναν αργότερα φασίστες) και των Ιταλών κομμουνιστών στη δεκαετία του 1910, ήταν η συμμετοχή ή όχι της Ιταλίας στον Α ‘Παγκόσμιο Πόλεμο.

Στη Δύση, ένας από τους πρώτους που αναγνώρισε αυτούς τους ζωτικούς συσχετισμούς ήταν ο Friedrich Hayek, ο Αυστριακός οικονομολόγος και φιλόσοφος. Ο εθνικισμός δεν είναι τίποτα άλλο παρά «δίδυμος αδελφός του σοσιαλισμού», ανέφερε σε μια ομιλία του στο Δουβλίνο το 1945.

Robert Conquest

Στο σημαντικό έργο του «Reflections on a Ravaged Century», ο Robert Conquest χαρακτήρισε όλες τις μορφές του ολοκληρωτικού σοσιαλισμού ως ένα είδος «νοητικής σφαγής». Υποστήριξε πως ο φασισμός και ο κομμουνισμός έχουν πολλά κοινά. Πρώτον και οι δύο ιδεολογίες προήλθαν από πανομοιότυπες πηγές σκέψης του 19ου αιώνα. Δεύτερον και οι δύο γιόρταζαν τις αγροτικές εξεγέρσεις του 1500 ως προάγγελους των εξεγέρσεων του 20ού αιώνα. Τρίτον και οι δύο ισχυρίζονταν ότι μιλούν στο όνομα του «λαού» και των «μαζών». Τέταρτον, αμφότεροι ασπάστηκαν μια ποικιλία κοινωνικών επιστημών και ψευδοεπιστημών του 19ου αιώνα, αν και οι μαρξιστές το έκαναν με περισσότερη φινέτσα. Πέμπτον, αμφότεροι ισχυρίστηκαν ότι οδηγούν την ανθρωπότητα προς κάποιο τελικό στόχο. Και, τέλος, και οι δύο αποδέχτηκαν τον ηθικό μηδενισμό.

James Gregor

Στο συναρπαστικό έργο του «The Faces of Janus», Ο Α. James Gregor υποστηρίζει πειστικά ότι η αντιπαλότητα στη διεκδίκηση της εξουσίας το 1922 στην Ιταλία, εγκαινίασε έναν πόλεμο προπαγάνδας μεταξύ αυτών των δύο φατριών που κρατάει – τουλάχιστον ρητορικά – μέχρι σήμερα. «Οι εχθροί εκτρέφονταν από αυτή τη διαμάχη», γράφει ο James Gregor, «έφτασε τελικά σε τέτοια ένταση που οι μαρξιστές οποιασδήποτε ποικιλίας και εθνικότητας αρνήθηκαν να αναγνωρίσουν την αιρετική μαρξιστική προέλευση του φασισμού.» Από αυτό το σημείο οι μαρξιστές άρχισαν να αναφέρουν τους φασίστες ως «αντιδραστικούς», «δεξιούς» και ως κομμάτι του τελευταίου σταδίου του καπιταλισμού.

Οι συζητήσεις μεταξύ των μαρξιστών σχετικά με τον φασισμό επεκτάθηκαν μεταξύ του 1922 και του 1935 μέχρις ότου η Κομμουνιστική Διεθνής δήλωσε τελικά ότι ο φασισμός ήταν το αποτέλεσμα της οικονομικής ύφεσης της προηγούμενης δεκαετίας «η οξεία έμφαση της γενικευμένης κρίσης του καπιταλισμού». Ως εκ τούτου, οι κομμουνιστές όρισαν επισήμως τον φασισμό ως «την ανοιχτή τρομοκρατική δικτατορία των πιο αντιδραστικών, πιο σοβινιστικών και πιο ιμπεριαλιστικών στοιχείων του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού.»

Από το 1935, φυσικά, ο φασισμός έχει γίνει ένας συμπεριληπτικός όρος για οτιδήποτε κακό και πλέον είναι ένας κενός όρος, γεμάτος μένος αλλά στερούμενος ουσίας. Εκτός από τον Gregor και τον Conquest, μελετητές και συγγραφείς όπως ο Sheldon Richman και ο Robert Higgs έκαναν ο, τι καλύτερό μπορούσαν (και η προσπάθεια τους είναι εξαιρετική) για να προσδιορίσουν σωστά τον φασισμό. Σε γενικές γραμμές, όμως, οι εκκλήσεις τους για διανόηση και κατανόηση απέτυχαν, πέφτοντας σαν μαργαριτάρια ανάμεσα σε φανατισμένα γουρούνια.

Christopher Dawson

Ακριβώς όπως ο TS Eliot είδε στον Χίτλερ και στον Στάλιν δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, έτσι έκανε και ο στενός φίλος και σύμμαχος του, ο Christopher Dawson. Σε ένα από τα ωραιότερα άρθρα του, «Η αριστερά-δεξιά πλάνη» που γράφτηκε αμέσως μετά τον Β ‘Παγκόσμιο Πόλεμο, (δημοσιεύτηκε στο The Catholic Mind), ο Dawson ορθώς σημείωσε ότι δεν υπάρχει αριστερά και δεξιά. Υπάρχει μόνο ο άνθρωπος και ο απάνθρωπος. Δηλαδή, το χάσμα δεν είναι οριζόντιο αλλά κάθετο.

«Η τακτική του ολοκληρωτισμού,» έγραψε, «είναι να συγκολλήσει σε μια απόλυτη ιδεολογική αντιπολίτευση, κάθε διαφορά απόψεων και παραδόσεων και κάθε σύγκρουση οικονομικών συμφερόντων, η οποία διασπά την κοινωνία σε εχθρικές παρατάξεις που δεσμεύονται να καταστρέψουν η μία την άλλη.» Οι ψευδείς διαιρέσεις μεταξύ αριστεράς και δεξιάς, τότε, γίνονται «θεόσταλτες δυνάμεις καταστροφής». Μια τέτοια ανώριμη αντίληψη αριστεράς και δεξιάς, γίνεται ένα αμβλύ όπλο, που χρησιμοποιείται για να κτυπήσει οποιαδήποτε αντίθεση, ενώ στην πραγματικότητα διαχωρίζει τον άνθρωπο από το ανθρώπινο πρόσωπο και δεν ενδύει με δόξα, αλλά με άθλια κουρέλια χάους και εξαπάτησης. Τα αποτελέσματα, καταλήγει ο Dawson, θα μπορούσαν να είναι μόνο η σύγχυση, η αποσάθρωση, η υποβάθμιση, η βία, η απάνθρωπη συμπεριφορά, το μίσος και η καχυποψία, ντροπιαστικά συστατικά ακόμη και για «μια φυλή των κανιβάλων»

TS Eliot

Αυτό μας φέρνει πίσω στον Eliot στη δεκαετία του ’30. Όχι μόνο είδε τον Στάλιν και τον Χίτλερ ως πνευματικούς συμμάχους και όχι εχθρούς, αλλά αναγνώρισε πόσο βασιζόταν ο κομμουνισμός και ο φασισμός στην παραδοσιακή θρησκεία – τουλάχιστον στις πολύ αιρετικές διαστροφές της. Από το » The Rock» του TS Eliot:

Αλλά φαίνεται ότι έχει συμβεί κάτι που δεν έχει συμβεί ποτέ πριν:

αν και δεν γνωρίζουμε πότε, ή γιατί, ή πώς, ή πού.

Οι άνθρωποι έχουν εγκαταλείψει τον Θεό όχι για άλλους θεούς, λένε, αλλά για κανένα θεό και αυτό δεν συνέβη ποτέ πριν

Ότι οι άνθρωποι αμφότερα αρνούνται τους θεούς και λατρεύουν τους θεούς, διακηρύσσοντας την λογική πρώτα

Και στη συνέχεια χρήματα και δύναμη και αυτό που αποκαλούν ζωή, φυλή ή διαλεκτική.

Η Εκκλησία αποκηρύχτηκε, ο πύργος γκρεμίστηκε, οι καμπάνες ανατράπηκαν, τι πρέπει να κάνουμε

Αλλά στέκεστε με άδειά χέρια και τις παλάμες στραμμένες προς τα πάνω

Σε μια εποχή που προχωρά προοδευτικά προς τα πίσω;

Δυστυχώς, η εποχή που προχωρά προοδευτικά προς τα πίσω δεν έχει σταματήσει. Στην πραγματικότητα, τα τελευταία χρόνια, έχει προχωρήσει προς τα πίσω εξαιρετικά γρήγορα, ξαφνικά και, τρομακτικά, χωρίς τέλος.

***

Ο Bradley J. Birzer είναι Αμερικανός ιστορικός. Είναι καθηγητής Ιστορίας στο κολέγιο Hillsdale και συγγραφέας πέντε βιβλίων.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Intellectual takeout 

ΕΠΕΙΓΟΝ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ

Από την εμεπειρία μου σχετικα με το δημόσιο σύστημα υγείας θα αναφέρω εν τάχει μερικα περιστατικά που ισως βοηθήσουν την κοίνή γνωμη στην καλητερη κατανοηση του θέματος σχετικά με την υγεία και γενιμότερα με της επείγουσες καταστάσεις που συμβαινουν καθημερινά στα δημόσια νοσοκομεία.

Κάποιο απόγευμα τετάρτης λοιπόν χρειάστηκε διακομηδή στο κρατικό νοσοκομείο της περιοχής μου κάποιος πολλή δικός μου άνθρωπος.Μετά λοιπόν από την κλήση κλασικά του εκάβ το 166 δηλαδή και εφόσον ενημερώθηκα ότι διαθέτουν μόνο ένα ασθενοφόρο γιαέκτακτα περιστατικά μου ζητήθηκε ευγενέστατα να περιμένουμε έως ότου βρεθεί ο χρόνος να παραλάβει την ασθενή από την διευθηνση που είχαμε δηλώση.Με αρκετό ενδιαφέρον από τα κεντρικά του εκαβ επικοινώνησαν μαζίμου σε μικρό χρονικό διάστημα να μάθουν σε τι κατάσταση βρισκώταν η ασθενείς .Αφού είπα ότι εξακολουθεί να παραμένει επείγουσα με ενημέρωσαν ότι το αργότερο σε μισή ώρα το ποληπόθητο ααθενοφόρο θα παρελάμβανε τον ασθενή.Βέβαια καταλαβενεται ότι τα λεπτά που περνούσαν ήταν το λιγώτερο επίπονα και ιδιαίτερα επικύνδινα για τον ασθενή.Τελικά όμως συνεπέστατα βρέθηκε το ασθενοφόρο εξω από το σπίτι εφόσον βέβαια μας είχαν ενημερώση από τα κεντρικά της υπηρεαίας.Από αυτό το σημείο και μετά όμως ξεκινάει ο μέγας γολγοθάς τεσσάρων ατόμων μαζί με τον ασθενή ο οποίος βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αυθαρσείας.Αφού λοιπόν μπήκαμε στα επίγωντα περιστατικά του κρατικού νοσοκομείου και εφόσον γινώταν μέγας χαμός προσπαθούσαμε απεγνωσμένα για κάποιον υπευθηνο η γιατρό τέλος πάντων, άλλωστε γιαυτό βρισκώμασταν εκεί.Οι προσπαθειές μου όσο πήγαιναν και βυθίζωνταν στα περιμένετε και στο τι έχει ο ασθενής δε σας κρύβω ότι ένοιωσα και λίγο γιατρός μέσα μου.Το πολλή οδυνηρό όμως είναι το άγχος  των γιατρών νοσηλευτών τραυματιοφορέων και όλων όσων εμπλέκονταν με τ εξωτερικά ιατρεία του νοσοκομείου.Ηταν τόσο επιφορτισμένη με όλοαυτό το χάος που επικρατούσε και μάλιστα αυτοί με πενιχρά μέσα έπρεπε να βάλουν σε μια τάξη που ειλικρινά λυπήθηκα πάρα πολλή για την κατάντια του συστήματος αλλα επίσεις ένοιωσα και ίδιαίτερα περήφανος σάν Ελληνας που μια μικρή ομάδα Ελλοίνων γιατρών νοσηλευτών και όλων των παραιατρικών βοηθών ήταν σχεδόν άοπλοι μπροστά σε πάρα πολλούς αρρώστους με επείγουσες ανάγκες χωρίς τής υποδομές που χρειάζωνταν αλλά πάραυτα πάλευαν με μόνο όπλο την γνώση και την ανθρωπιά γιατί άλλα μέσα δεν είχαν.Εφόσον κάποια στιγμή μετά από πέντε ολόκληρες ώρες βγήκε η απόφαση για την εισαγωγή τουασθενή σε ανάλογη πτέρηγα του νοσοκομείου θεωρήσααμε ότι τα βάσανά μας τέλειωσαν εδώ, όχι όμως .Βέβαια τα πράγματα είσαν ποιο ταξινομημένα και πολλη ποιο ελεγχώμενα όμως ο ασθενείς χρειαζώταν φάρμακα τα οποία έπρεπε να προμηθευτούμε σε προσωπικό επίπεδο ναι καλά καταλάβατε επρεπε να απευθηνθούμε στο φαρμακείο της γειτονιάς .Τέλος πάντων το κάναμε. εκτοτε με ιδιαίτερη ευθήνη θα έλεγα τουπροσωπικού της πτέρυγας τα πράγματα ξεκίνησαν να πηγαίνουν λίγο καλήτερα.Μείναμε για πέντε ημέρες στην πτέρηγα όλα πήγαν κατευχήν οι θεράπωντες δεν έχασαν δευτερόλεπτο .Ολα αυτά για να γίνουν κατανοητά σε μένα και τούς οικίους μου χρειάστηκαν πέντε μέρες και πέντε νύχτες .Σίγουρα δεν θέλω να δώσω πολιτική χροιά στο αρθρο θα σημειώσω όμως ότι πλέον των μισών ασθενών ήταν αλοδαποί σίγουρα όμως δεν είχε σημασία για τούς Ελλοινες ιατρούς και το προσωπικό του νοσοκομείου.Εμείς δε όπως είπα μείναμε για πέντε μέρες σε μια εμπόλεμη ζώνη που μόνο όσοι το έχουν βιώση μπορούν να κατανοήσουν.Πλέον είμαστε υγειής σίγουρα όλο αυτό θα ξεχαστή όχι βέβαια από μένα αλλα από όλους αυτούς που εξυγιάνθηκαν χάρη στην αυτοθυσία και την ανθρωπιά όλου του προσωπικού στο συγκεκριμένο νοσοκομείο.Προσωπικά θέλω να ευχαριστήσω όλους που συντέλεσαν και συντελουν στην εξυγίανση τουαδαεί και αβοήθητου ασθενή.Κάποια στιγμή θα πρέπει να σταματήσουμε να αδικούμε με βάση πολλη ιδιαίτερες περιπτώσεις όλους αυτούς τούς λειτουργούς της υγείας της Ελληνικότητας και της ανθρωπιάς.

ΑΡΜΑΓΕΔΩΝ.

ΝΑ ΤΙ ΛΕΙΠΗ

Ζώντας στίς αρχές του 2019 στήν Ελλάδα, και έχοντας παρακολουθήσει και παρατηρήσει  όλες αυτές τής κοσμογονικές και υπόκοφες αλλαγές που υπέστη ο ελληνικός κοινωνικός ιστός, θα ήθελα να αναφερθώ στήν αρχική προσπάθεια παρέμβασης της οποίας σήμερα και μάλλον εδώ και μερικά χρόνια εισπράττουμε το οδυνηρό και μακάβριο αποτέλεσμα.

Γύρω στα 1983 η ελληνίδα μάνα διέκρινε ότι θα υπήρχαν οικονομικά ωφέλη αν εγκατέλειπε τα μικρά της παιδιά σε έναν παιδικό σταθμό και κατ' επέκταση εμπιστευόταν την ανατροφή και την αγωγή τους σε τρίτους, εξωοικογενιακούς δασκάλους σε προσχολική ηλικία. Σημειωτέον ότι πάμπολλες  ψυχιατρικές και ψυχλογικές μελέτες μάς λένε ότι το κάθε παιδί, διαμορφώνει τον μετέπειτα κοινωνικό, οικογενειακο, και προσωπικό χαρακτήρα του, έως τα 7 πρώτα χρόνια τής ζωής του. Τήν ίδια εποχή ενσωματώνονται τα σχολεία σε ενιαία, και όχι όπως ήταν, δηλαδή θηλέων και αρρένων, εκείνη τήν εποχή. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα όλα, μα όλα τα παιδιά να υποστούν μιά βίαιη αλλαγή περιβάλλοντος. Πολλά αγόρια και κορίτσια στήν ηλικία τών 13 - 15 ετών σύμφωνα πάντα με σημερινές μελέτες, δεν έχουν ολόκληρώσει τόν σεξουαλικό τους προσανατολισμό. Γι' αυτό άλλωστε παλαιότεροι ψυχολόγοι προσπαθούσαν να δώσουν ιδιόκτητο χώρο σε κάθε ανήλικο χωρίς να τόν βομβαρδίζουν με πράγματα εκτός του χαρακτήρα τους, έτσι ώστε να αποφασίσει ο ίδιος ποιά προσωπικότητα θα χρησιμοποιήσει στήν ζωή του. Ποτέ δεν του έδιναν πλήθος επιλογών χωρίς να μπορεί να τις διαχειριστεί. Αυτό οδήγησε σε πρόωρους γάμους, μειωμένη μαθητική γνώση, ανύπαρκτη κοινωνική γνώση. Μετά λοιπόν απο τούς πρόωρους γάμους, τις ανεύθυνες τεκνοποιήσεις και μπαίνοντας πρόωρα και χωρίς όπλα στόν κοινωνικό βίο ήλθε λοιπόν ο οικογενειακός μαρασμός. Με τήν βοήθεια μιάς τροποποίησης του νόμου περί διαζυγίων, παράλληλα με το ανθηρό φεμινιστικό κίνημα δημιουργείται τεράστια αύξηση διαζυγίων που παίρνουν τη μορφή μόδας εκεί γύρω στα 1990.  Αυτόματα λοιπόν εκτός τών διαλυμένων πρόωρων οικογενειών έχουμε μικρά παιδιά να μεγαλώνουν με γιαγιάδες και παππούδες, έχουμε ένα φεμινιστικό κίνημα που πείθει την αδαή και αμόρφωτη γυναίκα, να βγεί στο δρόμο στήν αγορά εργασίας, τής δίνουν μιά άλλη κοινωνική θέση που δυστυχώς, δεν μπορεί να τη διαχειριστεί, το αποτέλεσμα? Τεράστια αύξηση τής πορνείας χωρίς καμία εκπαίδευση, η γυναίκα τρέχει για τα βιοποριστικά της και τών παιδιών της. Επίσης εκείνο τον καιρό παρατηρείται το φαινόμενο του αλκοολισμού στούς ανδρες μαζί με όλους τούς άλλους εθισμούς που πολύ γλαφυρά του προσφέρουν οι διοργανωτές τής κατάστασης, και μιλάμε για πορνεία, τζόγο, ναρκωτικά, και οτιδήποτε θα τόν απομάκρυνε απο την έστω και χωρισμένη οικογένεια του. Εχουμε πληθώρα φυλακίσεων τότε για διατροφές, βία, ναρκωτικά. Τα παιδιά είναι στον παιδικό σταθμό ρουφώντας σάν σφουγγάρι οτιδήποτε εκτός τής αλήθειας φυσικά, νοιώθουν ορφανά μακρυά απο μητέρα 16 ώρες, και τόν πατέρα τόν βλέπουν πλέον σάν τόν γείτονα ή σαν κάποιο εχθρό τής μητέρας τους. Σε αυτό το σημείο λοιπόν τής πλήρους εγκατάλειψης μπαίνει με πανέμορφο τρόπο το ηλεκτρονικό παιγνίδι, η τηλεόραση, οι διάφοροι φίλοι και φίλες με τούς προβληματισμους τους, μπαίνει η πολιτική τοποθέτηση του εφήβου και γενικότερα προσπαθώντας να καλύψει τήν ανάγκη του για θαλπωρή γίνεται θετικός σε όποια πρόταση είτε είναι αγόρι είτε είναι κορίτσι. Τότε γύρω στα 1995 το ιντερνετ μπαίνει στην ελλάδα και οι υπολογιστές επίσης. Οι μόνοι που μπορούν να χειριστούν ιντερνετ και υπολογιστές είναι οι νεοι μας, δυστυχώς όμως δεν μπορούν διαχειριστούν τον όγκο τής πληροφορίας, έτσι πέφτουν στα ευκόλως προτεινόμενα απο το δημιουργό τής κατάστασης, δηλαδή πορνεία, ναρκωτικά, και κάθε τί παραβατικό που του λανσάρουν για υγειές, in, cool, και διάφορες  άλλες ξενόφερτες μπαρούφες τίς οποίες  με ιδιαίτερη ευκολία λόγω τής έλλειψης γνώσης καταπίνει. Το αποτέλεσμα εκεί γύρω στο 2000 παριμοιώδης αύξηση κάθε λογής ψυχότροπου φαρμάκου, η κοκαϊνη και η ηρωϊνη είναι πλέον η καλύτερη μπίζνα, το χασίς δε? Φύεται σχεδόν ελεύθερο παντού και μεταδίδεται σχεδόν με τόν αέρα. Η μόδα τής εποχής/πήγαινε τόν υγιή έφηβο που ψάχνεται στόν ψυχολόγο και χαπάκωσέ τον, κάντον ζόμπι να μην μπορεί να σκεφτεί, να μην μπορεί να αντιδράσει, αλλοίωσέ του τήν προσωπικότητα έτσι ώστε να μήν σε ενοχλεί. Οι γονείς δε εκείνη τήν δεκαετία 1996 – 2005 έπεφταν απο τα σύννεφα που το παιδί τους ήταν μεθυσμένο, χαπακωμένο και έτρεχαν σαν τρελοί στα κέντρα απεξάρτησης, τούς γιατρούς, ο πανικός και ο πόνος είναι αβάσταχτος. Ολα τα οικονομικα, οικογενειακά προβλήματα ωχρειούσαν μπροστά σε αυτό που αντιμετώπιζε ο γονιός τότε, μόνο που ευθυνόταν έμμεσα με τήν άγνοια του περιβάλλοντος στο οποίο ζούσε το παιδί του,και άμεσα γιατί δεν του προσέφερε τις ανάλογες αξίες που χρειαζόταν για να ζήσει με αξιοπρέπεια και υγεία. Ετσι λοιπόν φτάνουμε και στη δική μας δεκαετία 2010 -2020. Σήμερα λοιπόν παρατηρείται ακριβώς το ίδιο φαινόμενο μόνο που τώρα μεταδίδεται πολύ πιό γρήγορα το κακό, υπάρχει το ιντερνετ που μόνο οτιδήποτε κακό φτάνει αστραπιαία στόν αδαή. Εχουμε λοιπόν νέους που για κανένα λόγο δεν τρώνε στο σπίτι τους παρα μόνο απέξω η ντελίβερι, αβιταμινώσεις, ψυχολογικά προβλήματα εκτός τής ανεργίας, αόρατα ανοσοποιητικά, άρρωστοι γυρίζουν με ένα ταμπλετ η κάποιο απο αυτά τα κινητά που δεν ξέρουν ουτε και να χειριστούν, ψάχνωντας να βρούν λίγο χασίς το οποίο απελευθερώθηκε υπο τον όρο φαρμακευτική κάνναβη, έκσταση, ζαναξ  νταβορ, και οτιδήποτε άλλο θα μπορούσε να τόν βγάλει απο αυτή τη μιζέρια που δεν μπορεί να δικαιολογήσει με κανένα τρόπο. Οι γονείς απο τήν άλλη ή μαζί ή χώρια δεν μπορούν να καταλάβουν τι συμβαίνει και τί πρέπει να κάνουν τουλάχιστον 500 περιπτώσεις εθισμου σε οθόνες πάσης φύσεως νοσηλευτικαν πρόσφατα σε νοσοκομείο τών αθηνών. Ηλικίες απο 5 ετών, ναι 5 ετών, έως και 15. Σίγουρα σήμερα τα πράγματα είναι πολύ πιό τρομάκτικά και φυσικά δεν μπορούν να καλυφθούν σε ένα άρθρο. Θα ήθελα κλείνοντας να αναφέρω ότι γνωρίζοντας το παρελθόν μιάς κοινωνίας κατανοούμε πολύ εύκολα το μέλλον της. Οπως καταλάβατε όλα αυτά συνέβησαν όταν με διάφορους τρόπους εξασθένησε ο θεσμός τής οικογένειας. Αυτό χρειάζεται κατ εμέ η κοινωνία μας σήμερα και σίγουρα θα ανακάμψει. Οικογένεια.

ΑΡΜΑΓΕΔΩΝ.