Από την εμεπειρία μου σχετικα με το δημόσιο
σύστημα υγείας θα αναφέρω εν τάχει μερικα περιστατικά που ισως βοηθήσουν την κοίνή
γνωμη στην καλητερη κατανοηση του θέματος σχετικά με την υγεία και γενιμότερα
με της επείγουσες καταστάσεις που συμβαινουν καθημερινά στα δημόσια νοσοκομεία.
Κάποιο
απόγευμα τετάρτης λοιπόν χρειάστηκε διακομηδή στο κρατικό νοσοκομείο της
περιοχής μου κάποιος πολλή δικός μου άνθρωπος.Μετά λοιπόν από την κλήση κλασικά
του εκάβ το 166 δηλαδή και εφόσον ενημερώθηκα ότι διαθέτουν μόνο ένα ασθενοφόρο
γιαέκτακτα περιστατικά μου ζητήθηκε ευγενέστατα να περιμένουμε έως ότου βρεθεί
ο χρόνος να παραλάβει την ασθενή από την διευθηνση που είχαμε δηλώση.Με αρκετό
ενδιαφέρον από τα κεντρικά του εκαβ επικοινώνησαν μαζίμου σε μικρό χρονικό
διάστημα να μάθουν σε τι κατάσταση βρισκώταν η ασθενείς .Αφού είπα ότι
εξακολουθεί να παραμένει επείγουσα με ενημέρωσαν ότι το αργότερο σε μισή ώρα το
ποληπόθητο ααθενοφόρο θα παρελάμβανε τον ασθενή.Βέβαια καταλαβενεται ότι τα
λεπτά που περνούσαν ήταν το λιγώτερο επίπονα και ιδιαίτερα επικύνδινα για τον
ασθενή.Τελικά όμως συνεπέστατα βρέθηκε το ασθενοφόρο εξω από το σπίτι εφόσον
βέβαια μας είχαν ενημερώση από τα κεντρικά της υπηρεαίας.Από αυτό το σημείο και
μετά όμως ξεκινάει ο μέγας γολγοθάς τεσσάρων ατόμων μαζί με τον ασθενή ο οποίος
βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αυθαρσείας.Αφού λοιπόν μπήκαμε στα επίγωντα
περιστατικά του κρατικού νοσοκομείου και εφόσον γινώταν μέγας χαμός προσπαθούσαμε
απεγνωσμένα για κάποιον υπευθηνο η γιατρό τέλος πάντων, άλλωστε γιαυτό
βρισκώμασταν εκεί.Οι προσπαθειές μου όσο πήγαιναν και βυθίζωνταν στα περιμένετε
και στο τι έχει ο ασθενής δε σας κρύβω ότι ένοιωσα και λίγο γιατρός μέσα μου.Το
πολλή οδυνηρό όμως είναι το άγχος των
γιατρών νοσηλευτών τραυματιοφορέων και όλων όσων εμπλέκονταν με τ εξωτερικά
ιατρεία του νοσοκομείου.Ηταν τόσο επιφορτισμένη με όλοαυτό το χάος που
επικρατούσε και μάλιστα αυτοί με πενιχρά μέσα έπρεπε να βάλουν σε μια τάξη που
ειλικρινά λυπήθηκα πάρα πολλή για την κατάντια του συστήματος αλλα επίσεις
ένοιωσα και ίδιαίτερα περήφανος σάν Ελληνας που μια μικρή ομάδα Ελλοίνων
γιατρών νοσηλευτών και όλων των παραιατρικών βοηθών ήταν σχεδόν άοπλοι μπροστά
σε πάρα πολλούς αρρώστους με επείγουσες ανάγκες χωρίς τής υποδομές που
χρειάζωνταν αλλά πάραυτα πάλευαν με μόνο όπλο την γνώση και την ανθρωπιά γιατί άλλα
μέσα δεν είχαν.Εφόσον κάποια στιγμή μετά από πέντε ολόκληρες ώρες βγήκε η
απόφαση για την εισαγωγή τουασθενή σε ανάλογη πτέρηγα του νοσοκομείου θεωρήσααμε
ότι τα βάσανά μας τέλειωσαν εδώ, όχι όμως .Βέβαια τα πράγματα είσαν ποιο
ταξινομημένα και πολλη ποιο ελεγχώμενα όμως ο ασθενείς χρειαζώταν φάρμακα τα
οποία έπρεπε να προμηθευτούμε σε προσωπικό επίπεδο ναι καλά καταλάβατε επρεπε
να απευθηνθούμε στο φαρμακείο της γειτονιάς .Τέλος πάντων το κάναμε. εκτοτε με
ιδιαίτερη ευθήνη θα έλεγα τουπροσωπικού της πτέρυγας τα πράγματα ξεκίνησαν να
πηγαίνουν λίγο καλήτερα.Μείναμε για πέντε ημέρες στην πτέρηγα όλα πήγαν
κατευχήν οι θεράπωντες δεν έχασαν δευτερόλεπτο .Ολα αυτά για να γίνουν
κατανοητά σε μένα και τούς οικίους μου χρειάστηκαν πέντε μέρες και πέντε νύχτες
.Σίγουρα δεν θέλω να δώσω πολιτική χροιά στο αρθρο θα σημειώσω όμως ότι πλέον
των μισών ασθενών ήταν αλοδαποί σίγουρα όμως δεν είχε σημασία για τούς Ελλοινες
ιατρούς και το προσωπικό του νοσοκομείου.Εμείς δε όπως είπα μείναμε για πέντε
μέρες σε μια εμπόλεμη ζώνη που μόνο όσοι το έχουν βιώση μπορούν να
κατανοήσουν.Πλέον είμαστε υγειής σίγουρα όλο αυτό θα ξεχαστή όχι βέβαια από
μένα αλλα από όλους αυτούς που εξυγιάνθηκαν χάρη στην αυτοθυσία και την
ανθρωπιά όλου του προσωπικού στο συγκεκριμένο νοσοκομείο.Προσωπικά θέλω να
ευχαριστήσω όλους που συντέλεσαν και συντελουν στην εξυγίανση τουαδαεί και
αβοήθητου ασθενή.Κάποια στιγμή θα πρέπει να σταματήσουμε να αδικούμε με βάση
πολλη ιδιαίτερες περιπτώσεις όλους αυτούς τούς λειτουργούς της υγείας της
Ελληνικότητας και της ανθρωπιάς.
