Παρακολουθώ, όπως και εσείς πιστεύω, με ιδιαίτερη θλίψη όλα αυτά τα κρούσματα βίας στην χώρα μας. Είτε λέγεται χουλιγκανισμός, είτε οικογενειακή βία, είτε σχολική, είτε αστυνομική, είτε ρατσιστική, και όσο το ψάχνεις τόσο ξετυλίγονται διάφορες μορφές.
Σίγουρα η κάθε βία από όλες αυτές τίς μορφές έχει τα δικά της ιδιαίτερα σημάδια εκτόνωσης, δείχνοντας ότι είναι διαφορετική από τίς άλλες, απλά γιατί εκδηλώθηκε σε κάποιο συγκεκριμένο χώρο.
Δυστυχώς όμως δεν είναι έτσι. Ο πολυδιαχωρισμός τής βίας είναι απλά ένα τρικ του συστήματος, ωστε να κρατά μακριά την ευθύνη που έχει για την διενεργήσασα βία, και να ενοχοποιεί, εύλογα τους τόπους στούς οποίους συντελέστηκε η βία, και μάλιστα να παριστανει και τον καταλύτη τής βίας, επιβεβαιώνωντας έτσι την θέση του, η οποία δυστυχώς είναι σαθρή.
Η βία λοιπόν αγαπητοί μου, δεν είναι πολυδιάστατη, είναι πάντα προκλητή, είναι μία και μοναδική, όπως και να θέλει ο οποιοσδήποτε να την ονομάσει, και είναι αποτέλεσμα κάποιων σημαντικών κοινωνικοπολιτικών προκλήσεων.
Αυτούς τούς κοινωνικοπολιτικούς λόγους που προκαλούν τόσο άφθονη βία θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε εδώ και θέλω να πιστεύω ότι θα είναι χρήσιμο να γνωρίζουμε όσο γίνεται περισσότερα, καθώς τη βλέπουμε να εισβάλλει βίαια στην καθημερινότητά μας.
Φυσικά πρέπει να γνωρίζουμε ότι το κράτος δεν θα μας σώσει από τη βία, πρώτον γιατι εξυπηρετει την ύπαρξή του, δεύτερον γιατι το ίδιο το κράτος λανσάρει αυτό το μοντέλο, και τρίτον η βία είναι αυτή που συντηρεί όλους αυτούς που υποτίθεται οτι την καταστέλλουν. Έτσι λοιπόν περιορίζεται μόνο στο να καταγράφει την βία και να προσμετρά δια τής καταγραφής τής τήν ύπαρξή του.
Η συνταγή λοιπόν τής βίας είναι με καθαρά, γνήσια, κρατικά υλικά, και ίσως η πιό πετυχημένη.
Ας πάρουμε λοιπόν το πρώτο συστατικό που δημιουργεί βια: την ένδεια.
Απο αρχαιοτάτων χρόνων υπάρχουν δύο ρητά που σίγουρα τα έχουμε ακουσει όσο πλημμελώς βέβαια τα έχουμε κατανοήσει.
Το πρώτο είναι:
Πενία τέχνες κατεργάζεται: σε γρήγορη κατανόηση σημαίνη ότι αυτός που πεινάει απο την φτώχεια δημιουργεί τέχνη, η εργάζεται πιο πολύ, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να κατευνάσει την φτώχεια του. Χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι γίνεται πιό χρήσιμος, η οτι εν τέλει θα καταφέρει να ξεφύγει της φτώχειας του, η οποία δεν είναι δικό του απόκτημα αλλά ιδιαίτερων κέντρων ελέγχου, τής οικονομικής πολιτικής του εκάστοτε κυβερνήτη.
Το δεύτερο γνωμικό:
Αργία μήτηρ πάσης κακίας: εδώ μας έρχεται από την αρχαιότητα η δυναμική που βρίσκεται στην ανεργία, που ο άνθρωπος δεν μπορεί να ανεχτεί, νιώθει άχρηστος, θέλει μονίμως να είναι παραγωγικός, ακόμα και αν δεν χρειάζεται.Το αποτέλεσμα στις μέρες μας είναι ότι ναι μεν τίθεται κάποιος σε αργία, δηλαδή στην ανεργία, αλλά οι υποχρεώσεις και η διαβίωση τρέχουν, και μάλιστα ασύστολα. Σίγουρα μπορείτε να συνειδητοποιήσετε τι συμβαινει στην ψυχή ενός οικογενειάρχη, ή οποιουδήποτε πολίτη, οταν τού κόβουν το ρεύμα ή το νερό, ή όταν το απολύουν, ή του παίρνουν το σπιτικό.
Φανταστείτε λοιπόν ότι ο άνθρωπος σε όλα τα παραπάνω δεν έχει άμυνες. Δέν μπορεί να διαχειριστεί όλα αυτά που του συμβαίνουν, απλά γιατι δεν είναι δικό του έργο, παρά μόνο κρατική μελέτη. Το μόνο λοιπόν, ασυνείδητα, που μπορεί να κάνει για να μην καταρρεύσει, είναι να νιώσει βία σε βαθύ ψυχικό επίπεδο, τήν οποία παρουσιάζει και εξωτερικεύει σε καθε κοινωνική εμπλοκή. Με τα γνωστά κάκιστα αποτελέσματα, σε όλα τα επίπεδα.
Το επόμενο συστατικό βίας είναι η στέρηση, η παθολογική στέρηση, που προέρχεται από κάθε λογής εθισμό.
Ναρκωτικά, αλκοόλ, μοντέρνα χάπια, φαρμακευτικά χάπια, στατίνες και αντιισταμινικά, και τέλος η μέθη.
Ας αναλογιστούμε λοιπόν τι συμβαινει σε έναν νέο, που με κρατική μέριμνα προσεγγίζει ναρκωτικά, λέω με κρατική μέριμνα, γιατι το κράτος δεν λαμβάνει μέτρα, παρά εθελοτυφλεί και σφυρά αδιάφορα, αφήνωντας κάθε λογής εθιστική ουσία στην κυκλοφορία, ξέροντας οτι στατιστικά θα προσεγγιστούν το 20 % αυτών που δραστηριοποιούνται σε ένα συγκεκριμένο περιβάλλον. Είναι σαν να εγκαταλείπεις μια σακούλα με σκουπίδια μέσα σε ένα σπίτι, όλοι θα επηρεαστούν από αυτό και όλοι θα μυρίζουν τη δυσοσμία.
Το κράτος είναι υπεύθυνο να πετάξει τα σκουπίδια, δεν το κάνει όμως, βλέποντας ότι μπορεί να εμπορευτεί αποσμητικά.
Ετσι λοιπόν ο άνθρωπος, μη μπορώντας να διαχειριστεί άλλη μια κατάσταση στην οποία πρωταγωνιστεί αλλά δεν ευθύνεται, νιώθει ξανά αυτή την αρχέγονη βία πρός πάσα κατεύθυνση. Κάπως έτσι λοιπόν, οι ποιό κοντινοί άνθρωποι, συνήθως ο οικογενειακός κύκλος, υπόκειται σε αυτήν την βία, μη μπορώντας τίς περισσότερες φορές να την αιτιολογήσει, πιθανότατα από άγνοια.
Το ίδιο συμβαίνει,με την μέθη, οι περίοικοι θα υποστούν τις συνέπειες, και φυσικά θα καταγγείλουν αν και όποτε κρίνεται μη ανεκτή μια κατάσταση, οικογενειακή βία.
Όλοι μας λίγο πολύ έχουμε συναντήσει ανεξήγητη βία, απο συμπολίτες, φίλους συνεργάτες,σε διάφορες δραστηριότητές μας. Είναι μια βία τεχνική, είναι το συναίσθημα από το οποίο διακατέχεται ο άνθρωπος χωρίς να ξέρει τι του φταίει, του φταίνε όλα δηλαδή, χωρίς αιτία. Αυτό λοιπόν οφείλεται σε διάφορα ναρκωτικά όπως η κοκαΐνη, οι αμφεταμίνες, η Ηρωίνη, καφεινη, οι στατίνες, και σίγουρα πολλά άλλα ναρκωτικά, που δρούν με τη μάσκα του νόμιμου φαρμάκου που αναστέλλει τα συμπτώματα της μίας η τής άλλης οργανικής δυσλειτουργίας. Αλλη μια φορά λοιπόν ευθύνονται οι κρατικοί αρμόδιοι για αυτήν τη βία, η οποία φανταζει και τρέλα, εφόσον είναι τεχνιτά προκλητή. Ισως να υπάρχουν και συμφέροντα πίσω από αυτήν την συμπεριφορά του κράτους, που δυστυχώς πάλι σφυρίζει αδιάφορα.
Άλλο ένα πολύ καλό συστατικό τής βίας, είναι αυτό του χαμηλού μορφωτικού επιπέδου.
Γνωρίζουμε καλά πλέον οτι όσο μικρότερο είναι το μορφωτικό επίπεδο τόσο περιορίζονται και οι βιοποριστικές επιλογές του ατόμου, και φυσικά όχι μόνο οι βιοποριστικές επιλογές.Τ ο ίδιο το σύστημα τείνη να απομονώσει τούς πάντες, να τούς ομαδοποιήσει αν θέλετε. Μετά την ομαδοποίηση αναδιαμορφώνει τίς προϋποθέσεις κατα τό δοκούν. Κάποιοι λοιπόν μη μπορώντας να ξεφύγουν από τον κρατικό εγκλωβισμό, απαιτούν βίαια την επαναφορά των πρωτίστων προνομίων, αυτό κάνουν αυτοί που στερούνται επιλογών, και φυσικά εγκλωβίζονται στίς προσταγές του κράτους πρόνοιας, απο έλλειψη επιλογών. Αυτόματα λοιπόν θεριέυη μέσα τους η βία κατά αυτών που έχουν κάποια καλύτερη επιλογή, λόγω εκπαίδευσης φυσικά. Ετσι επιτελείται ο μέγας κρατικός στόχος, η κοινωνική διάσπαση και η εχθρότητα απέναντι σε ότι διαφορετικό αλλα και καλύτερο απο το δικό μας.
Πλέον το επόμενο κοινωνικό πρόβλημα βίας είναι ανάμεσα σε αυτούς που ξέρουν, κι σε αυτούς που δεν θέλουν να μάθουν.Το μέγα και αρχαίο ταξικό σύστημα, επανέρχεται καλοστολισμένο και ιδιαίτερα χρήσιμο στον κρατικό μηχανισμό ελέγχου.
Το ίδιο το κράτος όπως θα καταλάβετε προσπαθεί να σε εξειδικευσει, δηλαδή να σε μάθει να σπάς αυγά χωρίς όμως να σου εξηγεί τήν χρησιμότητα αυτού που κάνεις και πώς θα μπορέσεις να καλυτερεύσεις την ζωή σου. Ετσι λοιπόν εσύ σπάς αυγά, αλλά την ομελέτα τήν φτιάχνει άλλος, και φυσικά την γεύεται εν αγνοία σου.
Ξανά λοιπόν η βία στο προσκήνιο, και αυτή η βία εμπεριέχει και αδικία, ότι χειρότερο δηλαδη, είναι ανεξέλεγκτη και συνειδητή.
Συμπέρασμα: δεν φτάνει να σπάς αυγά, πρέπει να ξέρεις και για την κότα, να γνωρίζεις και 200 συνταγές για τα αυγά, να ξέρεις πόσο χρήσιμα είναι τα τσόφλια τους, και ούτω καθεξής. Το κράτος όμως σε έμαθε να σπάς αυγά θέλοντας να περάσεις σχεδόν 50 χρόνια από τη ζωή σου έτσι. Καταλαβαίνουμε λοιπόν τι σημαινει μορφωτικό επίπεδο και γιατι δημιουργεί τόσο μεγάλες κοινωνικές και βίαιες αντιθέσεις. Ολα στηρίζονται στην ελευθερη γνώση, ποτέ δεν ξέρεις πότε θα wqdqσου φανεί χρήσιμη και πόσο μπορεί να αλλαξει προς το καλύτερο τη ζωή σου. Ελεύθερη γνώση εννοούμε ότι διαβάζουμε και μαθαίνουμε, οτιδήποτε πέσει στα χέρια μας.
Επόμενο μεγάλο συστατικό τής βίας ,η διαφορετική ιθαγένεια και οι θεμελιώδεις διαφορές κουλτούρας ,ανάμεσα στους πολίτες. Εδώ βλέπουμε τους κάθε λογής μετανάστες πλανεμένους απο τίς κρατικές καμπάνιες στο εξωτερικό περι “γής τή επαγγελείας”, φυσικά με πολλά ταξίματα απο τα κρατικά κονδύλια, τα δικά μας χρήματα δηλαδή. Ετσι το λιγότερο που η κοινωνία μας μπορεί να νιώσει είναι μίσος για τον κλέφτη, μόνο που ο κλέφτης και ο κακός δεν είναι μόνο ο μετανάστης, αν είναι μετανάστης, ούτε ο λαθρομετανάστη. Έχουμε και ένα κράτος που συνειδητά, σπέρνει την βία ανάμεσα στους φιλοξενούντες και τους φιλοξενούμενους. Φυσικά στο βωμό του χρήματος, και τα δις στην προκειμένη περίπτωση είναι αμέτρητα.
Συνοπτικά αν σκεφτείτε οτι οι μισή Ελλάδα είναι με το παναθηναϊκό και η άλλη μισή Ελλάδα με τον Ολυμπιακό θα καταλάβετε συνοψίζοντας και τα παραπάνω γραφόμενα, οτι ο τόπος μας, η Ελλάδα, είναι μια νάρκη με τηλεχειρισμό, που το τηλεχειριστήριο κατέχει το κράτος μας, και όποια στιγμή θέλει -και έχει γίνει στο παρελθόν-,πατάει το κουμπί.
Έτσι λοιπόν μόνοι μας, με όπλο την βία που το κράτος έχει παραξει, συντηρήσει και διαχειρίζεται, θα ξαναδημιουργησουμε απλά έναν κρατήρα από την έκρηξη που μέλλεται και tίσως είναι πολύ κοντά μας χρονικά.
Η βία λοιπόν δεν είναι η αρρώστια, είναι ο πυρετός που προέρχεται από την αρρώστια.
Δυστυχώς έχουμε συνηθίσει να χορηγούμε αντιπυρετικά, με αποτέλεσμα να ρίχνουμε μέν τον πυρετό, αλλά η αρρώστια να θεριεύη μέχρι την επόμενη φορά που θα ενεργοποιήσει τον πυρετό.
Έτσι λοιπόν θεριεύει και βασιλεύει ένας φαύλος άρρωστος κύκλος, που κατα καιρούς ανεβάζει πυρετό για να δυναμώσει απλά το παραμυθένιο κράτος προληψης και μέριμνας, ενισχυοντας την αρρώστια που θα θανατωσει τον ασθενή.
Ένα ακόμα βαρύ συστατικό υποβόσκουσας βίας είναι αυτό των διαζυγίων. Αν σκεφτούμε καλά ότι ο μισός πληθυσμός, ίσως και περισσότερος, είναι διαζευγμένος, θα δούμε ότι οι μισοί είναι εναντίον με πάθος στους υπόλοιπους μισούς.
Οι λόγοι; Οι απόγονοι, η διαχείρισή τους, το οικονομικό θέμα, το περιουσιακό θέμα, και διάφορα άλλα προσωπικού επιπέδου. Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι σε μια οικογένεια που βιώνει διαζύγιο διαταράσσονται τα πάντα. Κανένα από τα θύματα μιας τέτοιας κατάστασης δεν είναι σε θέση να διαχειριστεί το παραμικρό απο αυτά που συμβαίνουν τόσο βίαια και ταχύτατα στην ζωή και την καθημερινότητά του.
Ένας σπόρος βίας λοιπόν έχει φυτευτεί με επιτυχία στις ψυχές τών ατύχων, που τα παιδιά, τους προέφηβους, τους εφήβους, θα τους ακολουθεί παντού, σε κάθε δραστηριότητα. Τα πάντα θα φαντάζουν στο μυαλό τους βίαια.
Την αντιμετώπιση αυτών των καταστάσεων από το κράτος πιστευω την γνωρίζετε, και το κράτος γνωρίζει ότι θα έπρεπε να παρέχει υποχρεωτικα κοινωνικούς λειτουργούς και ψυχολόγους, ώστε να κατανοηθεί πλήρως και απολύτως, μια τόσο σοβαρή απόφαση που θα ακολουθεί τα θύματα για πάντα.
Θα μπορούσε να εξαφανίσει το σπόρο τής βίας που θα υποστούμε στο μέλλον, το άμεσο βέβαια, δεν το κανει ομως για τους ίδιους λόγους δεν έχει λόγο ύπαρξης υπο αυτή την μορφή χωρίς την βία.
Πολύ συνοπτικά λοιπόν όλα αυτά για την βία.
Εσείς, αν νομίζετε, βάλτε ένα όνομα σε κάθε βία· το ίδιο όμως θα σημαίνη, βία απολύτως προκλητή.
Πείτε τη οικογενειακή, πείτε τη bullying, ή κοινωνική, ή οπαδική: όπως και να την ταξινομήσετε η βία είναι μία, και πολύ βαθιά ριζωμένη στις ψυχές μας.
Φυσικά κινδυνεύουμε όλοι, ποτέ δεν γνωρίζουμε που θα την συναντήσουμε, αυτό σπέρνει τον φόβο και την ανασφάλεια παντού, ένα ακόμα όπλο στην φαρέτρα του κράτους. Γι’ αυτό ίσως λεγόμαστε και έμβια όντα.
Δια βίου βία λοιπόν με τις ευλογίες της πολιτείας, και φυσικά την αμέριστη χρηματοδότηση της .
Σίγουρα το θέμα τής βίας είναι τεράστιο και ιδιαίτερα σύνθετο. Ας προσπαθήσουμε όμως ο καθένας με τις εμπειρίες και τις γνώσεις του να την κατευνάσουμε. Έχουμε πολλά να κερδίσουμε σαν ανθρωπότητα αν ξεριζώσουμε την βία από τις ψυχές μας.Πρέπει επίσεις να ξέρουμε οτι το άδικο και το ακατανόητο είναι η βάση τής τρέλας ,μέρος της τρέλας είναι και η βία.
Ας δουν πιο εστιασμένα το θέμα οι αρμόδιοι, αν υπάρχουν βέβαια.
Σε κάθε περίπτωση όμως να περνάτε καλά, να είστε μακριά από τη βία, και φυσικά αγαπάτε αλλήλους.
Αρμαγεδων.
