Τα παιδιά, η οικογένεια, η κοινωνία, γενικότερα ο κοινωνικός ιστός και η κοινωνική βάση, είναι αυτό που πλήττεται από την κοινωνική και οικογενειακή αμέλεια απέναντι στα παιδιά.
Τεράστιο πλήγμα σε όλα τα παραπάνω, η ορφάνια των παιδιών. Η ορφάνια είναι απότοκο τής οικογένειας. Πρώτα υφίσταται η οικογένεια, και μετα για ό, ποιους λογους κατακερματίζεται. Έτσι λοιπόν δημιουργούνται τα ορφανά, πολλές φορές και απο τις πρώτες ώρες της γέννησής τους.
Ευτυχώς όμως υπάρχει μέσα τους η αγάπη που τα δημιουργησε, υπάρχουν μέσα σε ένα ορφανό οι δεσμοί τής οικογένειας που το έφερε στον κόσμο, έστω και σαν ορφανό.
Νιώθει, όσος καιρός και να περασει, το χάδι τής μητέρας του και τον ήχο του πατέρα του έστω και αν δεν τους έχει γνωρίζει.
Αυτό το παιδί λοιπόν είναι αποτέλεσμα τής αγάπης που είχαν μεταξύ τους οι γονείς του.
Αυτοί αποφάσισαν ώριμα να τεκνοποιήσουν, ή ίσως και να μην το έκαναν ώριμα, αλλα το έκαναν.
Ετσι λοιπόν η πολιτεία βρίσκεται μπροστά σε μια οικογένεια, και όλα καλά.
Παραθέτω ένα απόσπασμα από την μεταπτυχιακή διπλωματικη δύο εξαίρετων φοιτητριών,
αν θελήσετε να διαβάσετε το έργο τους, ακολουθήστε τον σύνδεσμο:
Χριστίνα Ευάγγελος Κούλη Αικατερίνη Ευθύμιος Παναγιωτοπούλου
Τι γίνεται όμως όταν βρεθεί η πολιτεία μπροστά σε ένα ορφανό;
Η πολιτεία λοιπόν είναι η αρμόδια αρχή. Είναι όμως; Δειχνει η πολιτεία αρμοδιότητα και ευθύνη μπροστά σε αυτό το κοινωνικό γεγονός;
Προσωπικά, δεν το νομίζω. Δεν το νομίζω γιατι δεν βλέπω να ασχολείται με την ψυχολογία του παιδιού, απλά το τοποθετεί σε ένα βάθρο σαν τρόπαιο και όποιος το θέλει θα πρέπει να πληροί ιδιαίτερες προϋποθέσεις, με κοινωνικά, οικονομικά, θρησκευτικά, και άλλα κριτήρια, ενώ η μόνη προϋπόθεση υιοθεσίας θα πρέπει να είναι αν το ζευγάρι έχει δικά του παιδιά. Σίγουρα ο παρασκηνιακός έλεγχος χρειάζεται αλλά δεν είναι αυτό που ανοίγει τον δρόμο πρός την υιοθεσία.
Τα παιδιά λοιπόν αγαπητή μου πολιτεία δεν είναι τρόπαια, ούτε έχει κανείς δικαίωμα να τα κατέχει εκτός των γονέων τους, εαν και εφόσον ελέγχονται και αυτοί, γιατι με όλα αυτά που ακούμε σήμερα θορυβούμαστε.. Χρειάζεται λοιπόν εμπεριστατωμένη νομοθεσία και όχι δουλειές του ποδαριού. Σίγουρα τα παιδιά δεν είναι αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης, όπως τελευταία τα έχετε αναγάγει.
Θα πρέπει όλοι αυτοί, που νομίζουν οτι υιοθετώντας ένα παιδί θα έλυναν τα σοβαρότατα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, να πειστούν ότι δεν είναι κακό να είσαι άτεκνος, και πιό πολύ εφόσον είχαν την ευκαιρία στο παρελθόν να τεκνοποιήσουν και το επέλεξαν να είναι άτεκνοι. Επιλογή τους λοιπόν και σίγουρα δεν θα την πληρώσει κανένα ορφανό.
Έχω ακούσει κυρίες να επικαλούνται λόγους όπως «θα χαλασει το κορμί μου», «θα χαθεί η νεανικότητά μου» και άλλα ανατριχιαστικά, ενώ βασικά αυτό που έχει χαλάσει είναι η ψυχή τους. Αυτοί λοιπόν νομίζουν, και η πολιτεία το εκμεταλλεύεται, οτι μπορούν να υιοθετήσουν ένα ορφανό, και όλα καλά.
Εχουμε εμπόριο παρένθετων, εμπόριο ωαρίων, εμπόριο παιδιών για πάσα χρήση, ακόμα και για σπλάχνα-όργανα. Για ζητιανιά, μεταμοσχεύσεις, εμβολιασμούς, πειράματα. Ακόμα και για Αδρενοχρώμιο, το υποτιθέμενο ελιξίριο τής νιότης, για να αντλήσουν το οποίο τρομοκρατούν παιδιά μέχρι θανάτου.
Ημαρτον πολιτεία μου, ήμαρτον, ορφανά είναι τα παιδάκια, μην τα κάνεις και άμοιρα.
Το μέγα θέμα τής εποχής, που ούτε κάν θα έπρεπε η κυβέρνηση να βλέπει, είναι η υιοθεσία παιδιών από ομοφυλόφιλα ζευγάρια, πώς είναι δυνατόν να συζητάει η εκκλησία και η κυβέρνηση κάτι τέτοιο, είναι νοσηρό ακόμα και το οτι συναθροίστηκαν για να αποφασίσουν επι τουτου.
Η επιλογή που έκαναν κάποιοι σχετικά με τα ιδιαίτερα γούστα τους στο σεξ δεν τους κάνει άξιους να συναναστρέφονται με παιδιά, πόσω μάλλον να τα υιοθετήσουν. Έχουν τόσα πολλά και επικίνδυνα προβλήματα που χρειάζονται χιλιάδες συνεδρίες απλά για να τα απαριθμήσουν. Εως τότε, και αν έχουν κάτι θετικό να επιδείξουν, καλό θα ήταν να περιορίσουν το θράσος από το οποίο διακατέχονται.
Στα παιδιά δεν έχουν δικαίωμα άλλοι εκτός από τούς γονείς και την πολιτεία. Οι μεν γονείς να διδάξουν αγωγή, κουλτούρα, γλώσσα, θεσμούς, υγεία, και η πολιτεία μόρφωση, ασφάλεια, και επιλογές.
Μέχρι στιγμής δεν βλέπω καμία ασφάλεια πρός τα ορφανά μας παιδιά από την πολιτεία, καμία μέριμνα, μόνο διάθεση να κλείσουν και τα εναπομείναντα ιδρύματα τα οποία τελούν υπό την επίβλεψη τής εκάστοτε αρχιεπισκοπής.
Η πολιτεία λοιπόν, και πιό συγκεκριμένα η σημερινή κυβέρνηση, η οποία απαθέστατα εμπλέκεται στην υπόθεση των ορφανών, τής υιοθεσίας τους αλλά και στην τεκνοθεσία που έχει σημαντικές διαφορές από την υιοθεσία.
Τεκνοθεσία είναι για όσους δεν γνωρίζουν η ανάληψη τής ευθύνης κάποιων παιδιών χρηματοδοτούμενα απο την Ε.Ε. και την κυβέρνηση. Πολλά ζευγάρια ή μόνες μητέρες επιλέγουν αυτό τον δρόμο για να έχουν κάποιο εισόδημα, κάποιοι ανα λαμβάνουν και 2 και 3 και 4 πολλές φορές παιδιά.
Η κυβέρνηση λοιπόν οφείλει να αναλάβει τίς ευθύνες της απέναντι στα ορφανά παιδιά τής χώρας, αλλά και στα ορφανά με ζώντες γονείς που για αναρίθμητους λόγους εγκατέλειψαν το παιδί τους.
Η υιοθεσία είναι ένα πολύ επικίνδυνο παιχνίδι,στα χέρια ανθρώπων με ομιχλώδεις προσωπικότητες, ενώ χρειάζεται κρυστάλλινη διαφάνεια. Εδώ πρέπει να επέμβει η κυβέρνηση, και ας φτιάξει τίς δομές που χρειάζεται το ζήτημα, ψυχικές, πρακτικές, κοινωνικές δομές που θα λύσουν το πρόβλημα, σε άλλη περίπτωση, και αποδεχόμενη τα παιδιά σαν τρόπαια κάποιων, ή οτι έχουν δικαίωμα στα παιδιά, απλά καταστρέφει το Ελληνικό κοινωνικό ιστό για τα επόμενα χρόνια. Επίσης, θα πρότεινα να θεσμοθετηθει αρχείο ορφανών, αριθμητικό, όχι επώνυμο. Εχετε μέγιστη υποχρέωση να πιστοποιήσετε το παρόν αλλά και το μέλλον γενικώς των παιδιών στην Ελλάδα.
Σίγουρα η λύση δεν είναι να καθίσταται ορφανό ένα παιδί γιατί εσείς, ενώ θα έπρεπε να χρηματοδοτείται την μητέρα για τα πρώτα δέκα χρόνια τής μητρότητας, επιδοτείται τον βρεφονηπιακό σταθμό και τον παιδικό σταθμό έτσι ώστε να τα καταστήσετε ημιορφανά με τις ευλογίες τής μητέρας. Περιμένουμε σε λίγο να κάνετε υποχρεωτικό τον βρεφονηπιακό σταθμό. Βέβαια δεν είναι επι του παρόντος το θέμα, πρέπει να γνωρίζουμε άπαντες όμως οτι εγκληματείτε κατά τής Ελληνικής οικογένειας, πιθανότατα με δόλο.
Επίσης, κάποια στιγμή θα πρέπει να σταματησει η κυβέρνηση να εμπορεύεται την τύχη των ορφανών, και μάλιστα να διαπραγματεύεται για το θέμα με τύπους που, αν ήταν τοξικά απόβλητα θα είχαν μολύνει όλο το σύμπαν. Κανένα δικαίωμα δεν έχει, δεν της ανήκουν τα ορφανά, απλά το κοινωνικό μας σύστημα απαιτεί την ευημερία τους, και καλείστε εσείς, λόγω θέσης, να αποκαταστήσετε και να τακτοποιήσετε το θέμα με τον δέοντα σεβασμό.
Παραθέτω έναν πίνακα από την ΕΛΣΤΑΤ ιδιαίτερα ανησυχητικό για το μέλλον μας, αλλα βοηθάει να καταλάβουμε τι σημαινει παιδί περίπου.
Ο πίνακας δείχνει ότι την τελευταία τριετία είχαμε τους περισσότερους θανάτους του αιώνα
και οτι έχει συρρικνωθεί το Ελληνικό στοιχείο κατα 350.000 ανθρώπους. Επίσης, απο το 2015 ξεκινάει η ραγδαία κάθοδος τών γεννήσεων, βρισκόμαστε λοιπόν προ των πυλών του αφανισμού σαν εθνος. Η κυβέρνηση που κατέστησε ο Ελληνικός λαός υπευθυνη, τείνει να επενδύει σε κατεξοχήν και εκ του ασφαλούς ομοφυλόφιλα ζευγάρια, τα οποία το παραμικρό δεν έχουν να προσφέρουν παρα μόνο την προσωπική τους τέρψη που δεν απασχολεί κανέναν, μα κανέναν εντελώς.
Το θέμα τής υιοθεσίας η τεκνοθεσίας όμως είναι πολύ σημαντικό για όλους μας. Θα έπρεπε να το δουν ακομα και αυτοί που το επιζητούν, με αξιοπρέπεια πρώτα για τους ίδιους και μετά για το κοινωνικό σύνολο, το οποίο νοιώθει ενστικτωδώς την παράνοια τής κατάστασης.
Θέλω να πιστεύω οτι θα υπάρξη θεσμικό πλαίσιο για το ζήτημα των ορφανών, θα ενισχύσει ίσως η κυβέρνηση την τεκνοποίηση, θα παψει να δημιουργει ιμηορφανά. Δεν είναι δύσκολο πιστευω να ελέγχετε κάθε χρόνο από ειδικές κατα τόπους επιτροπές η ασφαλής και άρτια διαβίωση των παιδιών μας.
Φυσικά αν θές να υιοθετήσεις ένα παιδάκι νομίζοντας οτι μπορείς να του προσφέρεις την θαλπωρή τής χαμένης του οικογένειας θα πρέπει ήδη να έχεις οικογένεια, δηλαδή τουλάχιστον ένα παιδάκι, και όχι να περιμένεις από ένα ορφανό αγγελούδι να σε καταστήσει οικογενειαρχη απο το πουθενά. Τα παιδιά είναι γέννημα τής οικογένειας, δεν είναι από μόνα τους οικογένεια, όπως νομίζουν διάφοροι εμπαθείς σε πολλά επίπεδα.
Τα ορφανά έχουν είδη υποστεί ένα ανεξίτηλο χτύπημα τής μοίρας, ας μην τα κατακεραυνώνουμε και εμείς σαν πολιτεία, ούτε να μεγιστοποιούμε την οδύνη τής απώλειάς τους.
Ελπίζω να μην κούρασα, να είστε καλά και αγαπάτε αλλήλους.
Αρμαγεδών
