Δημήτρης Τρίμης
Ο μεγαλύτερος εχθρός της δημοσιογραφίας, πέρα από τους πολέμους, τον φασισμό και τις κάθε είδους δικτατορίες, είναι η εξάρτηση από τις «πηγές της». Η οποιαδήποτε εξάρτηση που αρχίζει από την αθώα φιλική σχέση με ένα πολιτικό κόμμα, έναν υπουργό ή δήμαρχο ή με έναν επιχειρηματία και φτάνει έως τα όρια της διαφθοράς και της συνειδητής παραπληροφόρησης, όταν δηλαδή μεσολαβούν οποιαδήποτε ανταλλάγματα, δωράκια, ταξιδάκια, έμμεσα ή άμεσα «λαδώματα», χαριστικά δάνεια και άλλες δοσοληψίες των ίδιων των δημοσιογράφων ή του Μέσου στο οποίο εργάζονται.
Γι' αυτό εδώ και χρόνια σε όλο τον κόσμο δεν έχει πάψει ποτέ η δημόσια συζήτηση (σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας και των πολιτικών θεσμών) και οι σχετικές εντάσεις για τα όρια και τις εγγυήσεις της ανεξαρτησίας των δημοσιογράφων από τις δημόσιες σχέσεις, την άμεση ή έμμεση διαφήμιση, την εξαγορά συνειδήσεων, την υποταγή στην ιδεολογική ηγεμονία της πολιτικοοικονομικής ελίτ πάνω στο ενημερωτικό προϊόν που φτάνει με οποιοδήποτε τρόπο στους πολίτες και καθορίζει ασφαλώς τη συνείδηση, τη συμπεριφορά και την πολιτική στάση τους.
Την περασμένη Παρασκευή μάθαμε ότι διατάχθηκε έλεγχος από τον υπουργό Επικρατείας Παναγιώτη Νικολούδη για τα διαφημιστικά κονδύλια που διακινούσε η ΔΕΗ προς δημοσιογράφους και ΜΜΕ - ύστερα από καταγγελίες πιθανώς αμφιλεγόμενης αξιοπιστίας. Και χθες επανήλθε στη Βουλή, από τον πρώην εκπρόσωπο της χώρας στο ΔΝΤ και άνθρωπο των τραπεζών, Παναγιώτη Ρουμελιώτη, το ήδη γνωστό ζήτημα των πληρωμών από το Ταμείο, με μερικά εκατομμύρια ευρώ, κονδυλίων δημοσίων σχέσεων και προβολής των μνημονίων προς τους πρόθυμους Ελληνες δημοσιογράφους και τα χρεοκοπημένα ελληνικά ΜΜΕ της διαπλοκής.
Σε πολλές δεκάδες γραφεία Τύπου υπουργείων, παντός είδους οργανισμών, τραπεζών, ΔΕΚΟ, αλλά και μεγάλων επιχειρήσεων, αθλητικών Ενώσεων, ΠΑΕ κ.λπ. κατά παράδοση «υπηρετούν» δημοσιογράφοι, μέλη της ΕΣΗΕΑ ή άλλων δημοσιογραφικών ενώσεων, πολλοί εκ των οποίων εργάζονται παράλληλα και για ένα ή περισσότερα δημόσια ή ιδιωτικά ΜΜΕ.
Το ηθικό ασυμβίβαστο που υπάρχει στον Δημοσιογραφικό Κώδικα Δεοντολογίας περί της συνάφειας ή όχι που έχει το αντικείμενο-ρεπορτάζ με το οποίο ασχολείται ένας δημοσιογράφος στα «ανεξάρτητα» ΜΜΕ με εκείνο των δημοσίων σχέσεων του Γραφείου Τύπου από το οποίο επίσης μισθοδοτείται, αποδείχτηκε ότι είναι αυτό που λέμε... για τα μπάζα.
Εύχομαι να ανοιχτούν πολλοί τραπεζικοί λογαριασμοί, φορολογικές δηλώσεις, τα «Πόθεν Εσχες» που καταθέτουν οι λειτουργοί του Τύπου υποχρεωτικά, τα περιουσιακά στοιχεία τους και να ξεσκονιστούν όλα τα σχετικά παραστατικά και οι συμβάσεις για να μάθουμε πόσα κρατικά και ιδιωτικά λεφτά κατευθύνθηκαν με ποιου τις υπογραφές, προς ποια πρόσωπα και ΜΜΕ και για ποιες δουλειές από τις μνημονιακές κυβερνήσεις, τις τράπεζες, τις μεγάλες βιομηχανίες, τις γνωστές επιχειρήσεις, τους οργανισμούς, τις ΠΑΕ, τις ΚΑΕ κ.ο.κ. και ασφαλώς ποιους ακριβώς διάσημους ντόπιους και ξένους «παπαγάλους» των ΜΜΕ και με πόσα... λάδωναν και λαδώνουν οι «θεσμοί» των δανειστών και των διεθνών αγορών εσωτερικού και εξωτερικού.
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
