Τα φύλλα είναι δύο ούτε μισό παραπάνω.

 

Ξεκάθαρες κουβέντες από έναν επιστήμονα που έχει αποδείξει ότι έχει το θάρρος της γνώμης του

Του καθηγητή Καρδιολογίας Κωνσταντίνου Αρβανίτη:

Επειδή μερικοι φίλοι και μερικές φίλες κάπου εχουν χαθει στη μεταφραση, επιτρεψτε μου να ξεκαθαρίσουμε μερικα βασικά πραγματα:

1) Τα φύλα είναι ΔΥΟ (και ούτε μισό περισσότερο από ΔΥΟ).

2) Οι σεξουαλικοι προσανατολισμοι μπορει να ειναι οσοι θελετε. Ακομη και 185, αν θελετε (για να μην ξεχασουμε και τους κτηνοβατες, που ειναι σωστο και δικαιο καθε ζωο να αποτελει αλλο σεξουαλικο προσανατολισμο...)

3) Ενας άντρας που έκοψε χειρουργικά τα γεννητικά του όργανα, δεν είναι γυναίκα, αλλά ... ΑΚΡΩΤΗΡΙΑΣΜΕΝΟΣ άντρας. Οπως ακριβως και αν κόψεις τα δυο πόδια ενος τετραποδου, δεν γινεται πτηνό, ουτε αν του κοψεις και τα τεσσερα θα γινει... φίδι.

4)Ακόμη και το τελευταιο κύτταρο της φτερνας σου, απο μονο του μαρτυραει σε ποιο απο τα δυο φυλα ανηκεις: αντρας ή γυναίκα.

Ετσι λοιπόν, ακόμη και μια παντοφλα σου αν εξετασουμε (χωρις να σε εχουμε δει ποτε, εσενα τον ιδιο) ξερουμε σε ποιο φυλο ανηκεις: αντρικό ή γυναικείο, από τα κυτταρα που πελματος σου, που αφηνεις πανω στην παντοφλα, καθε φορα που θα την φορεσεις. Το βιολογικο εργαστηριο που θα εξετασει την παντοφλα σου, θα μας στειλει μια απο τις δυο απαντησεις (αντρας ή γυναικα). ΔΕΝ μπορεις να το αλλαξεις αυτο, οτι και να κανεις.

5) Μετα από 5.000 χρόνια από τώρα, το έτος 7023, ο αρχαιολόγος του μέλλοντος, χωρις να ειναι γιατρος, μόλις αντικρύσει το σκελετό σου, μέσα στο πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο θα πει ή "αυτός ήταν άντρας" ή θα πεί "αυτή ήταν γυναίκα".

Δεν υπάρχει περίπτωση να πεί "εδώ έχουμε ένα ατομο που ανήκε στο 7ο φύλο", διοτι δεν υπάρχουν πάνω από ΔΥΟ φύλα.

Τι να κάνουμε τώρα; Αυτό το δρόμο ακολούθησε η ζωή στους πολυκύτταρους οργανισμούς, για την υλοποίηση της αναπαραγωγής. Να κάνουμε μήνυση στη Φυση;

Τα νυστερια δεν μπορουν να το αλλαξουν αυτο, παρα μονο να παραποιησουν την ΕΜΦΑΝΙΣΗ (όπως και στις πλαστικες προσωπου, στηθους κλπ...)

.......................................................

Πρεπει ομως να εχουμε ξεκαθαρο στο μυαλο μας οτι οι παραπανω επιστημονικες αληθειες δεν πρεπει να χρησιμοποιουνται για να γινονται διακρισεις, σε νομικο ή κοινωνικο επιπεδο εις βαρος οποιουδηποτε ανθρωπου.

Καθε άνθρωπος πρέπει να γίνεται σεβαστός ως ανθρωπινη οντότητα, ΟΠΟΙΕΣ και αν είναι οι προτιμήσεις του. (Εξαιρούνται οι παιδόφιλοι.)

Ομως μην ακούμε και παλαβομάρες, που διαστρέφουν την πραγματικότητα.

Αλλο είναι να σέβομαι σαν ύπαρξη, όχι μονο τους ανθρωπους, αλλα ακόμη και ένα ταπεινό γαϊδουράκι και άλλο είναι να προσπαθεί εκείνο να μου επιβάλει την άποψη του, ότι τάχα ...πετάει!

Το ότι γελαω καθε φορα που προσπαθει να με πεισει οτι πεταει, δεν σημαινει πως δεν το σεβομαι κατα τα αλλα.

Πηγή:F/B Mail

Read More

Στατίνες αντιϊσταμινικά χαπάκια που σε κάνουν άλλο άνθρωπο.

 Το ανθρώπινο σώμα δεν είναι μια σακούλα που περιέχει μέσα συσκευασμένα όργανα. Είναι ένα ζωντανό σύστημα όπου όλα αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Ετσι, όταν παίρνουμε φάρμακα, οι δραστικές ουσίες ή τα παράγωγά τους ταξιδεύουν από «την κορφή μέχρι τα νύχια», επηρεάζοντας ακόμη και τον χαρακτήρα μας.

Σε κάποιους ανθρώπους μάλιστα αποδεδειγμένα έχουν αλλάξει ολόκληρη τη ζωή τους, ενώ κάποιους τους έχουν οδηγήσει και στην αυτοκτονία, σύμφωνα με έρευνα του BBC. Οταν διεξάγονται οι κλινικές δοκιμές ενός φαρμάκου κάποια πράγματα είναι αρκετά ξεκάθαρα, ενώ άλλα πολύ θολά. Δηλαδή μπορεί ένας ασθενής που παίρνει φάρμακο για τη μείωση της χοληστερίνης να εκδηλώσει κατάθλιψη και ακριβώς επειδή παρακολουθείται στενά, οι γιατροί να το αντιληφθούν, να το καταγράψουν και να το αντιμετωπίσουν. Το BBC αναφέρει το περιστατικό του Ασθενούς Πέντε, ο οποίος είχε ενταχθεί σε ένα πρόγραμμα δοκιμής μίας νέας στατίνης, δηλαδή φαρμάκου για τη χοληστερίνη. Λίγο αφότου ξεκίνησε τη θεραπεία, η σύζυγός του παρατήρησε σοβαρές αλλαγές στον χαρακτήρα του. Ο πράος άνθρωπος είχε μετατραπεί σε ένα εκρηκτικό τύπο, με πολύ θυμό δίχως καμία απολύτως αιτία. Είχε φτάσει σε σημείο να απειλεί μέλη της οικογένειάς του ότι θα τα στείλει στο νοσοκομείο. Και μία ημέρα του ήρθε η θεία επιφοίτηση. «Νομίζω ότι όλα άρχισαν λίγες ημέρες αφότου εντάχθηκα στην κλινική έρευνα και ξεκίνησα να παίρνω τα φάρμακα», είχε πει στην Μπεατρίς Γκολόμπ, υπεύθυνη της μελέτης από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Σαν Ντιέγκο. Οι ειδικοί αρνήθηκαν να του σταματήσουν την αγωγή. Ομως αυτός, παρά τα συμβόλαια που είχε υπογράψει, «έκοψε» τα φάρμακα και σε δύο εβδομάδες η προσωπικότητά του ως δια «μαγείας» επανήλθε. Αλλοι δεν είναι τόσο τυχεροί. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν καταστρέψει την καριέρα τους, έχουν διαλύσει τον γάμο τους, ενώ σε κάποιους οι παρενέργειες είναι τόσο έντονα παρεμβατικές στον εγκέφαλο, που παραλίγο να δολοφονήσουν τη σύντροφό τους. Σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις, τα συμπτώματα της αλλοίωσης του χαρακτήρα ξεκινούσαν με τη λήψη της στατίνης και τελείωναν με τη διακοπής της.

Σύμφωνα με την Γκολόμπ, οι περισσότεροι από όσους συμβαίνει αυτό, δεν αναγνωρίζουν τις αλλαγές στη συμπεριφορά τους. Και σε κάποιες περιπτώσεις είναι πολύ αργά… Δύο φορές οι ερευνητές έχουν επικοινωνήσει με τις οικογένειες ανθρώπων που έπαιρναν στατίνες και τους ενημέρωσαν για την αυτοκτονία τους. «Γνωρίζουμε και αποφεύγουμε τα ψυχεδελικά φάρμακα λόγω επικινδυνότητας και όμως δεν έχουμε πληροφορίες για φάρμακα ευρείας κατανάλωσης. Από το πιο απλό παυσίπονο, την παρακεταμόλη, μέχρι τα αντιισταμινικά για τις αλλεργίες, τις στατίνες, φάρμακα για το άσθμα, αντιυπερτασικά και άλλα, υπάρχουν ολοένα και περισσότερες ενδείξεις ότι μπορούν να αλλοιώσουν το χαρακτήρα και την προσωπικότητά μας. Να μας κάνουν παρορμητικούς, θυμωμένους ή ανήσυχους και επιθετικούς», γράφει το BBC. Και το κακό είναι ότι η λίστα με τα φάρμακα που ενοχοποιούνται για τέτοιου είδους καταστάσεις περιλαμβάνει τα πιο συχνά χρησιμοποιούμενα. Υπάρχουν βέβαια και τα περιστατικά που έχουν κατηγορήσει φάρμακα για πλήθος ανεπιθύμητων ενεργειών, οι οποίες ποτέ δεν αποδείχθηκαν. Το 2011 ένας γάλλος, πατέρας δύο παιδιών, έκανε αγωγή σε φαρμακευτική εταιρεία, επειδή η δραστική ουσία που έπαιρνε για τη νόσο του Πάρκινσον, τον έκανε τζογαδόρο, ομόφυλο και εθισμένο στο σεξ και επίσης ότι του προκάλεσε επιθετική συμπεριφορά που τον οδήγησε σε βιασμό. 

Το 2015, σε άνδρα που έπαιρνε χάπι για το αδυνάτισμα ξαφνικά άρχισαν να αρέσουν τα νεαρά κορίτσια και κατηγόρησε το φάρμακο ότι του επηρέασε τον εγκέφαλο και δεν μπορούσε να ελέγξει τις παρορμήσεις του. Πώς όμως αυτές οι φαρμακευτικές αγωγές επηρεάζουν τον εγκέφαλο και μήπως θα έπρεπε να έχουν επισημάνσεις στις οδηγίες χρήσης; Χαμηλή χοληστερίνη και κοινωνική απομόνωση Η Γκολόμπ είχε παρατηρήσει μία περίεργη σύνδεση στον τρόπο θανάτου ατόμων που έπαιρναν στατίνες, καθώς όσοι είχαν αρκετά χαμηλή χοληστερίνη, είχαν συνήθως και βίαιο θάνατο τα τελευταία 20 χρόνια. Ακολούθως, έκανε έρευνα στη βιβλιογραφία και ανακάλυψε ότι πιθηκοειδή που συμμετείχαν σε πειράματα και έκαναν δίαιτα χαμηλής χοληστερίνης γίνονταν πιο επιθετικά. Και για όλο αυτό υπήρχε και εξήγηση. Μειώνοντας τα επίπεδα χοληστερίνης στα ζώα, άλλαζε και η σερετονίνη, η ουσία του εγκεφάλου που ρυθμίζει τη διάθεση και την κοινωνική συμπεριφορά όχι μόνο στα ζώα αλλά και στους ανθρώπους. Εκτοτε, έγιναν πολλές μελέτες για να βρεθεί η σχέση μεταξύ της στατίνης και της ευερεθιστότητας. Τα πρώτα αποτελέσματα είχαν δείξει ότι το φάρμακο κάνει πιο επιθετικές τις γυναίκες γόνιμης ηλικίας, όχι όμως τους άνδρες. Σε πιο εκτεταμένη μελέτη που έγινε σε 250.000 άτομα στη Σουηδία, φάνηκε ότι ειδικά κατά την έναρξη της αγωγής με στατίνες, οι άνθρωποι είναι πιο πιθανό να συλληφθούν για διάπραξη βίαιων εγκλημάτων. Ωστόσο, όλες οι έρευνες που αφορούν ανεπιθύμητες δράσεις ή ασφάλεια των φαρμάκων, αφορούν τον μεταβολισμό του από το ήπαρ, τους μύες και άλλα λειτουργικά όργανα, όχι όμως το εγκέφαλο, τη συμπεριφορά και τις αλλαγές στο συναίσθημα και τη διάθεση, όπως παρατήρησε η Γκολόμπ. 

Το ίδιο ακριβώς είχε προσέξει και ο Ντόμινικ Μισκόβσκι, νευρολόγος, εξειδικευμένος σε θέματα χρόνιου πόνου από το Πανεπιστήμιο του Οχάιο. «Υπάρχει ένα μεγάλο κενό όσον αφορά στη δράση των φαρμάκων στην προσωπικότητα και τη συμπεριφορά», λέει στο BBC. Παυσίπονο και κοινωνική φοβία Ο ίδιος αποκάλυψε μία σοβαρή παρενέργεια του πιο συχνά χρησιμοποιούμενου αναλγητικού, της παρακεταμόλης. Το φάρμακο μειώνει τον πόνο δρώντας στον νησιωτικό φλοιό του εγκεφάλου, ο οποίος όμως ρυθμίζει και τα συναισθήματα. Και τελικά η παρακεταμόλη μπορεί να μας κάνει να νιώσουμε καλύτερα μετά από έναν χωρισμό ή μία απόρριψη. Ωστόσο, μετά από έρευνες που έκανε, ανακάλυψε ότι η παρακεταμόλη μειώνει και την ικανότητά μας να συμπάσχουμε για κάποιον συνάνθρωπό μας. Κάτι που σημαίνει ότι στις ΗΠΑ που καταναλώνουν κατά μέσο όρο 298 δισκία παρακεταμόλης το άτομο τον χρόνο, ενδέχεται να επηρεάζει και διαμορφώνει τις κοινωνικές σχέσεις εκατομμυρίων ανθρώπων καθημερινά. Και όπως σπεύδουν να εξηγήσουν οι ειδικοί, το να συμπάσχει κάποιος δεν έχει να κάνει απλώς με τη βοήθεια που προσφέρουμε όταν χρειάζεται κάτι συναισθηματικό ή οικονομικό, αλλά με τη σταθερότητα και τη ρομαντικότητα των ερωτικών μας σχέσεων, με την υπομονή απέναντι στα παιδιά, τους φιλικούς δεσμούς και άλλα. Βέβαια, αυτό που υποστηρίζουν οι ειδικοί, είναι ότι η παρακεταμόλη μας επηρεάζει για λίγες ώρες, άρα δεν μπορεί να βλάψει μακροπρόθεσμα το συναίσθημά μας. Ωστόσο, θα πρέπει να το γνωρίζουμε ότι συμβαίνει, να είμαστε ενήμεροι και να μπορούμε να το διαχειριστούμε. Και δεν είναι μόνο σημαντικό να μελετηθούν όλα αυτά για λόγους που μπορεί να μειώσουν τις ενδείξεις τους και να περιοριστεί η χρήση τους, αλλά επειδή μπορεί να έχουν «κρυμμένες» ιδιότητες που είναι σημαντικές και ακόμη δεν τις έχουμε ανακαλύψει. Επισημαίνουν επίσης, ότι ακόμη πιο σημαντικό είναι να μελετηθούν σε αυτό το πλαίσιο τα φάρμακα που έχουν απευθείας δράση στον εγκέφαλο, όπως για παράδειγμα τα αντικαταθλιπτικά. Και δυστυχώς, υπάρχουν και ουσίες που έχουν δράση στον εγκέφαλο όπως είναι το αλκοόλ, το τσιγάρο και άλλες, που δεν έχει σκεφτεί κανείς ότι πρέπει να μπουν στο επιστημονικό μικροσκόπιο. 

Πηγή: Protagon.gr

Read More

Το πείραμα τού Μίλγκραμ

 Το πείραμα του Μίλγκραμ είναι ένα από τα πιο γνωστά αντιδεοντολογικά πειράματα της ψυχολογίας, ουσιαστικά μια «φάρσα» που ξεγύμνωσε την ανθρώπινη ψυχή.

Το 1961, ο είκοσι εφτάχρονος Στάνλει Μίλγκραμ, επίκουρος καθηγητής ψυχολογίας στο Γέιλ, αποφάσισε να μελετήσει την υπακοή στην εξουσία. Είχαν περάσει λίγα μόνο χρόνια από τα φρικτά εγκλήματα των Ναζί και γινόταν μια προσπάθεια κατανόησης της συμπεριφοράς των απλών στρατιωτών και αξιωματικών των SS, οι οποίοι είχαν εξολοθρεύσει εκατομμύρια αμάχων. Η ευρέως αποδεκτή εξήγηση –πριν το πείραμα του Μίλγκραμ- ήταν η αυταρχική τευτονική διαπαιδαγώγηση και η καταπιεσμένη –κυρίως σεξουαλικά- παιδική ηλικία των Γερμανών.

Όμως ο Μίλγκραμ ήταν κοινωνικός ψυχολόγος και πίστευε ότι αυτού του είδους η υπακοή –που οδηγεί στο έγκλημα- δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα μόνο της προσωπικότητας, αλλά περισσότερο των πιεστικών συνθηκών. Και το απέδειξε κάνοντας τη «φάρσα» του.

Τα υποκείμενα του πειράματος ήταν εθελοντές, κυρίως φοιτητές, οι οποίοι καλούνταν έναντι αμοιβής να συμμετέχουν σε ένα ψυχολογικό πείραμα σχετικό με τη μνήμη.

Χώριζε τους φοιτητές σε ζεύγη και –μετά από μια εικονική κλήρωση- ο ένας έπαιρνε το ρόλο του «μαθητευομένου» και ο άλλος του «δασκάλου».

Ο έκπληκτος «μαθητευόμενος» δενόταν χειροπόδαρα σε μια ηλεκτρική καρέκλα και του περνούσαν ηλεκτρόδια σε όλο το σώμα. Έπειτα του έδιναν να μάθει δέκα ζεύγη λέξεων.

Ο «δάσκαλος», από την άλλη, καθόταν μπροστά σε μια κονσόλα ηλεκτρικής γεννήτριας. Μπροστά του δέκα κουμπιά με ενδείξεις: «15 βολτ, 30 βολτ, 50 βολτ κλπ.» Το τελευταίο κουμπί έγραφε: «450 βολτ. Προσοχή! Κίνδυνος!»

Πίσω από το «δάσκαλο» στεκόταν ο πειραματιστής, ο υπεύθυνος του πειράματος. (Και περνάμε σε ενεστώτα για να γίνουμε μέτοχοι της στιγμής.)

«Θα λέτε την πρώτη λέξη από τα ζεύγη στο μαθητευόμενο. Αν κάνει λάθος θα σηκώσετε το πρώτο μοχλό και θα υποστεί ένα ηλεκτροσόκ 15 βολτ. Σε κάθε λάθος θα σηκώνετε τον αμέσως επόμενο μοχλό», λέει ο πειραματιστής και ο «δάσκαλος» αισθάνεται ήδη καλά που δεν του έτυχε στην κλήρωση ο άλλος ρόλος.

Το πείραμα ξεκινάει. Ο «δάσκαλος» λέει τις λέξεις από το μικρόφωνο. Ο «μαθητευόμενος», ήδη τρομαγμένος, απαντάει σωστά, αλλά όχι για πολύ. Μόλις κάνει το πρώτο λάθος ο «δάσκαλος» γυρνάει να κοιτάξει τον πειραματιστή. Εκείνος του λέει να προχωρήσει στο πρώτο ηλεκτροσόκ. Ο «δάσκαλος» υπακούει. 15 βολτ δεν είναι πολλά, αλλά ο «μαθητευόμενος» έχει αλλάξει ήδη γνώμη. Παρ’ όλα αυτά απαντάει σωστά σε άλλη μια ερώτηση, αλλά στο επόμενο λάθος δέχεται 30 βολτ. «Αφήστε να φύγω», λέει ο «μαθητευόμενος» που δεν μπορεί να λυθεί. «Δε θέλω να συμμετάσχω σε αυτό το πείραμα.» Ο «δάσκαλος» κοιτάει τον πειραματιστή. Εκείνος του κάνει νόημα να συνεχίσει.

Τα βολτ αυξάνονται και τώρα πια ο πόνος είναι εμφανής στο πρόσωπο του «μαθητευόμενου», που εκλιπαρεί να τον αφήσουν ελεύθερο. Στα 200 βολτ ταρακουνιέται ολόκληρος. Ο «δάσκαλος» πριν κάθε ηλεκτροσόκ γυρνάει να κοιτάξει τον πειραματιστή. Εκείνος, με σταθερή φωνή, του λέει ότι το πείραμα πρέπει να συνεχιστεί. Ο «δάσκαλος» συνεχίζει να βασανίζει έναν άγνωστο, έναν απλό φοιτητή που κλαίει, ζητάει τη βοήθεια του Θεού και παρακαλεί να τον λυπηθούν. Δεν μπορεί πια να απαντήσει στις ερωτήσεις, αλλά ο πειραματιστής λέει στο «δάσκαλο»:

«Τη σιωπή την εκλαμβάνουμε ως αποτυχημένη απάντηση και συνεχίζουμε με την τιμωρία.»

Στα 345 βολτ ο «μαθητευόμενος» τραντάζεται ολόκληρος, ουρλιάζει και χάνει τις αισθήσεις του.

Ο «δάσκαλος», ιδρωμένος και με τα χέρια του να τρέμουν, κοιτάει τον πειραματιστή.

«Μην ανησυχείτε», λέει εκείνος, «το πείραμα είναι απολύτως ελεγχόμενο... Συνεχίστε με τον τελευταίο μοχλό.»

«Μα είναι λιπόθυμος», λέει ο «δάσκαλος».

«Δεν έχει καμιά σημασία. Το πείραμα πρέπει να ολοκληρωθεί. Συνεχίστε με τον τελευταίο μοχλό.»

Πόσοι από τους εθελοντές έφτασαν ως τον τελευταίο μοχλό;

Πριν ξεκινήσει το πείραμα του ο Μίλγκραμ είχε κάνει μια «δημοσκόπηση» ανάμεσα στους ψυχιάτρους και στους ψυχολόγους, ρωτώντας τους τι ποσοστό των εθελοντών θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό.

Σχεδόν όλοι απάντησαν ότι κανείς δε θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό, πέρα ίσως από κάποια άτομα με κρυπτοσαδιστικές τάσεις, καθαρά παθολογικές.

Δυστυχώς έκαναν λάθος.

Μόλις το 5% των «δασκάλων» αρνήθηκαν εξ’ αρχής να συμμετάσχουν σε ένα τέτοιο πείραμα και αποχώρησαν –συνήθως βρίζοντας τον πειραματιστή. Το υπόλοιπο 95% προχώρησε πολύ το πείραμα, πάνω από τα 150 βολτ. Και το 65%... Έφτασε μέχρι τον τελευταίο μοχλό, τα πιθανότατα θανατηφόρα 450 βολτ!

Που έγκειται η φάρσα;
Ο «μαθητευόμενος» δεν ήταν φοιτητής, αλλά ηθοποιός, που είχε προσληφθεί από το Μίλγκραμ για αυτόν ακριβώς το «ρόλο». Δεν υπήρχε ηλεκτρισμός ούτε ηλεκτροσόκ. Ο ηθοποιός υποκρινόταν. Το μοναδικό πειραματόζωο ήταν ο «δάσκαλος». Όμως τα αποτελέσματα ήταν αληθινά: Το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων θα υπακούσει και θα βασανίσει –ίσως και θα σκοτώσει- έναν άγνωστο του, αρκεί να δέχεται εντολές από κάποιον με κύρος (στην προκειμένη περίπτωση επιστημονικό) και ταυτόχρονα να αισθάνεται ότι δεν τον βαρύνει η ευθύνη για ό,τι συμβεί –αφού εκείνος «απλά ακολουθούσε τις διαταγές». Και φυσικά οι περισσότεροι από εμάς θα σκεφτούν όταν μάθουν για αυτό το πείραμα: «Εγώ αποκλείεται να έφτανα ως τον τελευταίο μοχλό.»

Όμως δείτε τι συμβαίνει στην κοινωνία μας, κάθε μέρα.

Ο υπάλληλος της ΔΕΗ που δέχεται να κόψει το ρεύμα από έναν άνεργο ή άπορο, ξέροντας ότι έτσι τον ταπεινώνει, τον υποβάλει σε ένα διαρκές βασανιστήριο και πιθανότατα θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του, ανήκει στο 65% του τελευταίου μοχλού. Και δεν είναι καθόλου κρυπτοσαδιστής. Απλά ακολουθάει τις εντολές που του έδωσαν.

Ο υπάλληλος του σούπερ-μάρκετ που σου δίνει το χαλασμένο ψάρι και σε διαβεβαιώνει ότι είναι φρέσκο δε σε μισεί, παρότι γνωρίζει ότι μπορεί να πάθεις και δηλητηρίαση. Απλώς ακολουθάει εντολές. Ο αστυνομικός ο οποίος ραντίζει με χημικά τους διαδηλωτές δεν είναι κρυπτοσαδιστής –αν και πολλοί θα διαφωνήσουν στο συγκεκριμένο παράδειγμα. Απλώς κάνει τη δουλειά του. Ο υπάλληλος της εφορίας ή της τράπεζας που υπογράφει την κατάσχεση κάποιου σπιτιού για 1.000 ευρώ χρέος, θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό στο πείραμα. Γιατί υπακούει.

Ο πολιτικός που υπογράφει το μνημόνιο το οποίο οδηγεί ένα ολόκληρο έθνος στην εξαθλίωση του νεοφιλελευθερισμού θα έφτανε μέχρι τον τελευταίο μοχλό. Και αυτός υπακούει, σε εντολές πολύ πιο ισχυρές από εκείνες του πειραματιστή με την άσπρη φόρμα. Αν όμως δούμε το πείραμα του Μίλγκραμ από την ανθρωπιστική-ηθική του πλευρά (από την πλευρά του 5% που αρνήθηκε να υπακούσει) θα καταλάβουμε ότι κανένας δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Αν σε διατάζουν να κάνεις κάτι που προκαλεί κακό στον άλλον, στο συμπολίτη σου, σε έναν μετανάστη, σε έναν άνθρωπο (ή σε ένα ζώο, αλλά αυτό περιπλέκει πολύ τα πράγματα, εφόσον συνεχίζουμε να τρώμε κρέας), πρέπει να αρνηθείς να υπακούσεις. Ακόμα κι αν χάσεις το μπόνους παραγωγικότητας, την προαγωγή, την επανεκλογή, τη δουλειά σου.
 Μόνο όταν θα είμαστε έτοιμοι να αρνηθούμε να υπακούσουμε στις «μικρές» και καθημερινές εντολές βίας –με τις οποίες οι περισσότεροι ασυνείδητα συμμορφωνόμαστε, μόνο όταν θα είμαστε έτοιμοι να προβούμε σε μια γενικευμένη και μέχρι τέλους πολιτική, κοινωνική, καταναλωτική ανυπακοή, μόνο όταν μάθουμε να συμπεριφερόμαστε ως αυτεξούσιοι άνθρωποι και όχι ως ανεύθυνοι υπάλληλοι, μόνο τότε θα μπορέσουμε να γκρεμίσουμε τη λαίλαπα  που μας θέλει υπάνθρωπους, υπάκουους και υπόδουλους.

Και μια τελευταία παρατήρηση:

Τα υποκείμενα του πειράματος του Μίλγκραμ, οι εθελοντές φοιτητές, μάθαιναν από εκείνον ποιος ήταν ο στόχος του πειράματος. Μάθαιναν ότι ο «μαθητευόμενος» ήταν ηθοποιός και ότι δεν είχε ποτέ υποστεί ηλεκτροσόκ. Ο Μίλγκραμ το έκανε αυτό για να τους ανακουφίσει, αλλά πέτυχε το ακριβώς αντίθετο. Αυτοί οι άνθρωποι, ειδικά το 65% που είχε φτάσει ως τον τελευταίο μοχλό, πέρασαν την υπόλοιπη ζωή τους κυνηγημένοι από τις Ερινύες της πράξης τους. Γιατί συνειδητοποίησαν ότι δεν ήταν τόσο αθώοι και τόσο «καλοί» όσο ήθελαν να πιστεύουν για τον εαυτό τους.

Read More