Η οξεία παγκρεατίτιδα, η οποία προσβάλλει άτομα όλων των ηλικιών, είναι μία από τις κύριες αιτίες εισαγωγής σε νοσοκομείο.
Περίπου το 20% των ασθενών αναπτύσσουν μέτρια ή σοβαρή οξεία παγκρεατίτιδα, η οποία συνεπάγεται εξαιρετικά υψηλά ποσοστά θνησιμότητας και αναπηρίας. Ακόμη και για όσους αναρρώνουν, συχνά ακολουθούν δια βίου επιπλοκές, που επηρεάζουν σημαντικά την ποιότητα ζωής τους.
Μέχρι σήμερα, πολλά ερωτήματα σχετικά με τη βέλτιστη θεραπεία της οξείας παγκρεατίτιδας παραμένουν αναπάντητα. Το σημαντικότερο είναι ότι απαιτούνται φαρμακολογικοί παράγοντες που μπορούν να αναστείλουν την πρώιμη βλάβη του οργάνου στο πάγκρεας.
Κινέζοι ερευνητές μελέτησαν τον ρόλο της βιταμίνης Β12 στην πρόληψη και την αντιμετώπιση της οξείας παγκρεατίτιδας.
Οι ερευνητές διεξήγαγαν αρχικά μετα-αναλύσεις μελετών σε επίπεδο γονιδιώματος χρησιμοποιώντας τα μεγαλύτερα διαθέσιμα σύνολα γενετικών δεδομένων για την παγκρεατίτιδα.
Στη συνέχεια χρησιμοποίησαν μια προσέγγιση Μεντελιανής τυχαιοποίησης για να διερευνήσουν τις σχέσεις μεταξύ διαφόρων θρεπτικών ουσιών του μεταβολισμού ενός άνθρακα και του κινδύνου παγκρεατίτιδας. Η ανάλυση αποκάλυψε ότι τα υψηλότερα επίπεδα βιταμίνης Β12 στον ορό σχετίζονταν στενά με μειωμένο κίνδυνο εμφάνισης διαφόρων τύπων παγκρεατίτιδας.
Στη συνέχεια, η ομάδα προσδιόρισε κατά πόσον η βιταμίνη Β12 εμφανίζει προστατευτικές και πιθανές θεραπευτικές επιδράσεις χρησιμοποιώντας πειραματικά μοντέλα παγκρεατίτιδας σε ποντίκια τα οποία στερούνται ενός βασικού γονιδίου που είναι υπεύθυνο για την απορρόφηση της βιταμίνης Β12. Στη μελέτη χρησιμοποιήθηκαν δύο διαφορετικά μοντέλα παγκρεατίτιδας: το ένα για να παρατηρηθούν οι πρώιμες αντιδράσεις τραυματισμού του παγκρέατος και το άλλο για να παρακολουθηθεί η παθολογική εξέλιξη της οξείας παγκρεατίτιδας.
Τα αποτελέσματα αποκάλυψαν ότι η B12 προστατεύει άμεσα τα ακτινικά κύτταρα από τη νέκρωση κατά τα πρώιμα στάδια της οξείας παγκρεατίτιδας και στη συνέχεια μειώνει τη διήθηση των Τ λεμφοκυττάρων.
Ειδικότερα, η τεχνητή αύξηση των επιπέδων Β12 στον ορό πριν και μετά την πρόκληση παγκρεατίτιδας όχι μόνο μείωσε τη σοβαρότητα της πάθησης, αλλά και ενίσχυσε την αποκατάσταση των ιστών μετά τον τραυματισμό του παγκρέατος.
Είναι ενδιαφέρον ότι οι προστατευτικές επιδράσεις της Β12 στην παγκρεατίτιδα δεν διαμεσολαβούνται μέσω της μείωσης της ομοκυστεΐνης ή των μονοπατιών της γλουταθειόνης (GSH), όπως είχε υποτεθεί προηγουμένως. Αντιθέτως, διαπιστώθηκε ότι η βιταμίνη Β12 ενισχύει την παραγωγή Τριφωσφορική αδενοσίνης, στον παγκρεατικό ιστό, μειώνοντας έτσι τη νέκρωση των ακτινικών κυττάρων και αποτρέποντας την εξέλιξη της νόσου.
Η χορήγηση τριφοσφωρικής αδενοσίνης σε ποντίκια ανακούφισε τα συμπτώματα της βλάβης στο πάγκρεας, στηρίζοντας περαιτέρω την υπόθεση ότι οι προστατευτικές επιδράσεις της βιταμίνης Β12 προκύπτουν από τη βελτίωση της κυτταρικής παροχής ενέργειας και όχι από τη ρύθμιση του οξειδωτικού στρες.
«Αυτά τα συναρπαστικά νέα ευρήματα προστίθενται στις αυξανόμενες ενδείξεις ότι η βιταμίνη Β12 μπορεί να μειώσει τη σοβαρότητα της οξείας παγκρεατίτιδας αυξάνοντας τα επίπεδα τριφοσφωρικής αδενοσίνης στον παγκρεατικό ιστό, προσφέροντας νέες γνώσεις για πιθανές θεραπευτικές στρατηγικές για την ασθένεια αυτή. Η μελέτη αυτή θέτει ισχυρά θεμέλια για μελλοντικές κλινικές εφαρμογές της βιταμίνης Β12 στη διαχείριση της οξείας παγκρεατίτιδας», καταλήγουν οι ερευνητές.
Πηγή: MedComm
