Obama's diary colection.Ντοκουμέντο καταδίκης.

 

Ο Μπάρακ Ομπάμα αποκαλύπτει πως Παπανδρέου, Παπαδήμος, Βενιζέλος κατέστρεψαν την Ελλάδα για να σώσουν τους Γερμανούς

Ο Μπάρακ Ομπάμα αποκαλύπτει πως φθάσαμε στην Ελληνική οικονομική τραγωδία: Από τη Μέρκελ και τον Σαρκοζί στους «καταστροφείς» Παπανδρέου, Παπαδήμο, Βενιζέλο

Στα ήδη πολύκροτα απομνημονεύματά του, με τίτλο «Γη της Επαγγελίας», ο πρώην Πρόεδρος των Η.Π.Α. τονίζει μεταξύ άλλων, αναφερόμενος σε Μέρκελ και Σαρκοζί: «Παρατήρησα πως σπάνια ανέφεραν ότι οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες ήταν από τους μεγαλύτερους δανειστές της Ελλάδας ή ότι μεγάλο μέρος του χρέους των Ελλήνων είχε συσσωρευτεί αγοράζοντας γερμανικές και γαλλικές εξαγωγές».

Εδώ ο Μπάρακ Ομπάμα δεν «ξεμπροστιάζει» όμως μόνο Μέρκελ και Σαρκοζί, αλλά και όλους εκείνους που τότε κυβερνούσαν την Ελλάδα και έκαναν τα πάντα για να διασώσουν τους δανειστές -ιδίως Γερμανία και Γαλλία- σε βάρος της Ελληνικής οικονομίας. Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα όπως μας τα δίνει, κατά βάθος, ο ίδιος ο Μπάρακ Ομπάμα.

Η Ελλάδα υπερχρεώθηκε διότι ιδίως Γερμανία και Γαλλία μας δάνειζαν ασυστόλως, έτσι ώστε να αγοράζουμε γερμανικά και γαλλικά προϊόντα. Κυρίως δε εξοπλιστικά! Γερμανικές και Γαλλικές τράπεζες ήταν «γεμάτες» από ελληνικά ομόλογα δανεισμού, ύψους πολλών δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ. Και όταν με την καταστροφική πολιτική του Γ. Παπανδρέου για την προσφυγή στο Μνημόνιο και στο ΔΝΤ «έσπασε» η φούσκα του Ελληνικού χρέους, Μέρκελ και Σαρκοζί -κυρίως δε η Μέρκελ- έσπευσαν να σώσουν τις τράπεζές τους από τα ελληνικά ομόλογα.

Και τι έκαναν, δίχως ντροπή και δίχως καμμιά αλληλεγγύη απέναντι στην δύσμοιρη Ελλάδα, που την κυβερνούσε ο «καταστροφέας» Γ. Παπανδρέου; Μολονότι Μέρκελ και Σαρκοζίγνώριζαν καλά ότι μόνη σωτηρία για την Ελλάδα ήταν το άμεσο «κούρεμα» του χρέους, έκαναν το αντίθετο. Μας «παραμύθιαζαν» ότι το χρέος είναι «βιώσιμο» (!), και μαζί τους συμφωνούσε ο Γ. Παπανδρέου και ο υπουργός του Γ. Παπακωνσταντίνου!! Μάλιστα έφτασαν να κατηγορούν περίπου ως «προδότες» όσους έλεγαν το αντίθετο, δηλαδή την αλήθεια!!

Έτσι Μέρκελ και Σαρκοζί κέρδισαν όλο το χρόνο να «ξεφορτωθούν» οι Γερμανικές και Γαλλικές τράπεζες τα ομόλογα του Ελληνικού χρέους και να τα «φορτώσουν», με την ανοχή της Τράπεζας της Ελλάδος τότε, στις Ελληνικές Τράπεζες. Γι΄ αυτό και όταν κατέρρεε ο Γ. Παπανδρέου δεν άφησαν την Ελλάδα να πάει σε εκλογές αλλά επέβαλαν, τον Νοέμβριο του 2011, την Κυβέρνηση Παπαδήμου. Και αυτό γιατί δεν είχαν «ξεφορτώσει» όλα τα ομόλογά τους σε Ελληνικές Τράπεζες, τους έλειπαν μερικοί μήνες! Όταν τελικά τα κατάφεραν, και όλο το βάρος έπεσε στις Ελληνικές Τράπεζες, επέβαλαν στη δοτή Κυβέρνηση Παπαδήμου,με υπουργό Οικονομικών τον Ευάγγελο Βανιζέλο, το «κούρεμα» του Ελληνικού χρέους!!

Και τι συνέβη με το PSI, το οποίο ακόμη και σήμερα ο Ευάγγελος Βενιζέλος παρουσιάζει ως «σωτηρία»; Το ακριβώς αντίθετο. Το «κούρεμα» του χρέους μας το πλήρωσαν, στο σύνολό του, οι Ελληνικές Τράπεζες, τα Ασφαλιστικά μας Ταμεία και οι μικροομολογιούχοι, αφού σε αυτούς είχε «φορτωθεί» πια όλο το χρέος.

Τα αποτελέσματα είναι γνωστά:

• Οι Ελληνικές Τράπεζες ανακεφαλαιοποιήθηκαν πολλές φορές, αποκλειστικά με χρήματα του Ελληνικού Λαού. Παρά τις «τονωτικές» ενέσεις όμως ουδέποτε κατάφεραν να ανακάμψουν. Ακόμη και σήμερα «φυτοζωούν», πληρώνοντας τα σπασμένα του PSI, ενώ τα λεφτά του Λαού πήγαν κυριολεκτικά «στο βρόντο».

• Τα Ασφαλιστικά Ταμεία ουδέποτε ανακεφαλαιοποιήθηκαν, και γι΄ αυτό έχουν καταρρεύσει. Δηλαδή έχει καταρρεύσει όλο το ασφαλιστικό μας σύστημα, σε βαθμό ώστε οι σημερινοί σαραντάρηδες να μην ξέρουν αν θα πάρουν ποτέ έστω και στοιχειώδη σύνταξη.

• Τα μεγαλύτερα θύματα όμως υπήρξαν οι εκατοντάδες χιλιάδες μικροομολογιούχοι. Οι οποίοι όχι μόνο δεν αποζημιώθηκαν, αλλά τα έχασαν όλα. Και μαζί έχασαν κάθε εμπιστοσύνη στο Κράτος, το οποίο τους κορόιδεψε και «έφαγε» τον ιδρώτα τους.

Αυτό είναι το πρωτοφανές πολιτικό «έγκλημα» των Γ. Παπανδρέου, Λ. Παπαδήμου και Ευ. Βενιζέλου εις βάρος του Ελληνικού Λαού: Η πλήρης κατάρρευση της Ελληνικής Οικονομίας για να σωθούν οι Γερμανικές και Γαλλικές τράπεζες. Μέρκελ και Σαρκοζί κοίταζαν τις χώρες τους. Γ. Παπανδρέου, Λ. Παπαδήμος και Ευ. Βενιζέλος θυσίασαν, για την πολιτική «καρέκλα», την Ελληνική Οικονομία. Ας πάψει λοιπόν, ιδίως ο Ευ. Βανιζέλος, να παριστάνει το «σωτήρα» ή, έστω, και τον πολιτικώς «αθώο». Το πολιτικό μας σύστημα τον έχει «ξεβράσει» για πάντα, και στη συνείδηση του Ελληνικού Λαού έχει «πτωχεύσει». Γι΄αυτό οδήγησε το ΠΑΣΟΚ στην καταστροφή και γι΄ αυτό δεν τόλμησε να κατεβεί ούτε για βουλευτής στη Θεσσαλονίκη ή αλλού. Γι΄ αυτό ως και η Φώφη Γεννηματά τον θεώρησε άχρηστο και βαρίδι για το ΠΑΣΟΚ και τον εκπαραθύρωσε. Η εκδίκηση της ιστορίας: Η Φώφη Γεννηματά έγραψε το πολιτικό τέλος του άχρηστου πολιτικού Ευ. Βενιζέλου. Και μεταξύ μας, δίκιο είχε. Ό,τι «κύκλους», «τρίγωνα» ή «τετράγωνα» να αν οργανώνει ο Ευ. Βενιζέλος, η ετυμηγορία της κοινωνίας είναι αμείλικτη: Στα αζήτητα!!

Καταλήγοντας, αξίζει να θυμηθούμε μια ιστορία της εποχής, με «πρωταγωνιστή» τον τέως Πρόεδρο της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο, που δείχνει πως και γιατί το τότε και σημερινό πολιτικό και οικονομικό «κατεστημένο» δεν τον θέλει ζωγραφιστό, αφού ο Προκόπης Παυλόπουλος είχε πάντα αίσθηση καθήκοντος. Ως απλός βουλευτής -ο Σαμαράς, τότε Πρόεδρος της Ν.Δ., δεν τον ήθελε ούτε «ζωγραφιστό», ακριβώς γιατί δεν ήταν του χεριού του- έβλεπε καλά τι πήγαινε να γίνει με το «ξεφόρτωμα» των ομολόγων του Ελληνικού χρέους από τις ξένες τράπεζες στις ελληνικές.

Το Νοέμβριο -2 Νοεμβρίου- λοιπόν του 2011, ενώ δηλαδή ήταν ακόμη καιρός, κατέθεσε στον τότε υπουργό Οικονομικών Ευ. Βενιζέλο ερώτηση και αίτηση κατάθεσης εγγράφων, καταγγέλοντας το «ξεφόρτωμα» των ομολόγων του Ελληνικού χρέους σε βάρος της Ελληνικής Οικονομίας, και συγκεκριμένα σε βάρος των Ελληνικών Τραπεζών, των Ασφαλιστικών Ταμείων και των μικροομολογιούχων.

Ο «μεγαλόσχημος» Ευ. Βενιζέλος, παραβιάζοντας στυγνά τον Κανονισμό της Βουλής, ουδέποτε απάντησε στον Προκόπη Παυλόπουλο. Και η Τράπεζα της Ελλάδος τότε, «στην υπηρεσία» της Κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου και του Ευ. Βενιζέλου, ειρωνευόταν -όχι μέσω του Διοικητή Γ. Προβόπουλου, που «απαξίωσε» να απαντήσει, αλλά μέσω κάποιου διευθυντή της- τον Προκόπη Παυλόπουλο ότι δεν γνωρίζει καλά τα οικονομικά…..

Ώσπου, τον Σεπτέμβριο του 2012 και μετά νέο αίτημα του τότε βουλευτή ακόμη Προκόπη Παυλόπουλου, ήρθε -προς τιμήν του- ο τότε υπουργός Οικονομικών Χρ. Σταϊκούρας και τον επιβεβαίωσε πλήρως για τις αλχημείες Βενιζέλου για το PSI. Και να σκεφτεί κανείς ότι σήμερα ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης «στάζει μέλι» πάντα για τον Ευ. Βενιζέλο, ενώ είναι γνωστό τι αισθάνεται για τον Προκόπη Παυλόπουλο. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης προσπαθεί να μεταλλάξει τη Ν.Δ. για να μη θυμίζει σε τίποτα τη μεγάλη εποχή του Κωνσταντίνου Καραμανλή και των επιγόνων του. Προσπαθεί να την κάνει «παράρτημα» του «Σημιτιστάν» και των ομοίων του. Δεν θα τα καταφέρει, ας το καταλάβει καλά!

Με την ευκαιρία, μεγάλε Πρόεδρε Μπάρακ Ομπάμα, οι Έλληνες σε ευχαριστούμε γιατί με τα απομνημονεύματά σου έκανες παγκοσμίως γνωστό τι σημαίνει η Γερμανία της Μέρκελ αλλά και ποιοι κυβέρνησαν, δυστυχώς, την Ελλάδα σε κρίσιμες στιγμές. Σε ευχαριστούμε δηλαδή και για το ότι, έστω και χωρίς να το κάνεις ευθέως, μας θύμισες ποια ήταν η «τριάδα» της οικονομικής καταστροφής της Ελλάδας: Γ. Παπανδρέου, Λ. Παπαδήμος, Ευ. Βενιζέλος….

Read More

Ντοκουμέντο διαπίστευσης του θανατικού που σπέρνουν.

 ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΦΑΡΜΑΚΟΕΠΑΓΡΥΠΝΗΣΗΣ ΤΟΥ Ε.Ο.Φ.

ΠΡΟΣ
ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΓΕΙΑΣ
ΓΕΝΙΚΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΩΝ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ
ΚΑΙ ΤΕΧΝΙΚΗΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗΣ
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΔΥΝΑΜΙΚΟΥ
ΚΑΙ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗΣ
ΤΜΗΜΑ ΣΥΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗΣ
ΣΥΛΛΟΓΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΝ
Αριστοτέλους 17
ΤΚ: 10433 –Αθήνα
e-mail: syllofika@moh.gov.gr

Θέμα: Αντικατάστασή μου από την Επιτροπή Φαρμακοεπαγρύπνησης (Ε.ΦΑ.Ρ) του Εθνικού Οργανισμού Φαρμάκων (Ε.Ο.Φ.)

Αξιότιμε κ Υπουργέ

Παρακαλώ όπως αντικατασταθώ από την Επιτροπή Φαρμακοεπαγρύπνησης (Ε.ΦΑ.Ρ) του Εθνικού Οργανισμού Φαρμάκων (Ε.Ο.Φ.) για τους ακόλουθους λόγους:
Η Επιτροπή αυτή δεν έχει το θάρρος να αναδείξει πιθανά προβλήματα των εμβολίων (ειδικά δε του εμβολίου της Astra-Zeneca) και είχε γνωματεύσει πάντοτε αρνητικά για την συσχέτιση ποικίλλων φαινομένων θρομβώσεων με το εν λόγω εμβόλιο. Η συνήθης τακτική της ήταν σε κάθε τέτοιο φαινόμενο που της αναφερόταν μέσω κίτρινης κάρτας, να αναζητά όλους τους παραδοσιακούς παράγοντες κινδύνου για θρόμβωση και να αποδίδει σε αυτούς (αν υπήρχαν) την θρόμβωση, αγνοώντας έναν σημαντικό παράγοντα, ήτοι την χρονική συνάφεια του γεγονότος με τη λήψη του εμβολίου. Αν δεν υπήρχαν εμφανείς παραδοσιακοί παράγοντες κινδύνου για θρόμβωση η Επιτροπή συνήθιζε να αναβάλλει μια τελεσίδικη απόφαση με το αιτιολογικό ότι η περίπτωση μελετάται.
Στην περίπτωση της θανούσης ασθενούς του Γ.Κ.Ν. Αθηνών η απροθυμία της επιτροπής να γνωματεύσει ήταν εξοργιστική: Θυμίζω ότι η ασθενής την 7η ημέρα μετά από τον εμβολιασμό με εμβόλιο Astra-Zeneca ανέπτυξε έντονο πονοκέφαλο και την 9η ημέρα εγκεφαλικό επεισόδιο θρομβωτικής αιτιολογίας, ακολούθως δε θρομβοπενία που ανάγκασε τους γιατρούς να διακόψουν παροδικά την ηπαρίνη και τότε η ασθενής ανέπτυξε θρόμβωση σε κεντρική αρτηρία του ενός κάτω άκρου και υπεβλήθη σε ακρωτηριασμό του εν λόγω άκρου. Η μετέπειτα νοσηλεία υπήρξε εργώδης και επιπεπλεγμένη και τελικώς η ασθενής κατέληξε. Με δική μου προτροπή η επιτροπή αποφάσισε τελικώς να πιθανολογήσει συσχέτιση του εμβολίου με τις θρομβώσεις με την λέξη «possible», ζήτησα δε να καταγραφεί η απόφαση και να ενημερωθεί το Υπουργείο και η Επιτροπή Εμβολιασμών. Αντί αυτού την επομένη Εσείς ανακοινώνετε ότι κανένα περιστατικό θρομβώσεων σχετικών με τον εμβολιασμό δεν έχει παρατηρηθεί στη χώρα μας, ένα ήταν υπό συζήτηση αλλά δεν απεδείχθη συσχέτισή του με το εμβόλιο.

Η Ε.ΦΑ.Ρ δεν έχει ένα μόνιμο, θεσμικό τρόπο συνεργασίας με την Επιτροπή Εμβολιασμών. Η συνεργασία των δύο επιτροπών είναι περιστασιακή και απρογραμμάτιστη και δημιουργεί εύλογα ερωτηματικά περί του πώς αποφασίζει η Επιτροπή Εμβολισμών επί θεμάτων που αναφύονται όπως αυτά των πιθανών επιπλοκών των εμβολίων.

Αποτελεί καταισχύνη για το ιατρικό προσωπικό της Ε.ΦΑ.Ρ. η ομόθυμη συμφωνία των μελών της Ε.ΦΑ.Ρ για την κοινοποίηση στο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό της χώρας της επικαιροποιημένης γνωμάτευσης του ΕΜΑ, ότι το εν λόγω εμβόλιο μπορεί να προκαλέσει σπάνια θρομβώσεις, ενώ μέχρι τότε κανένα μέλος της Επιτροπής δεν πιθανολόγησε συσχέτιση των εμβολίων ούτε με ένα περιστατικό θρόμβωσης. Πιστεύω ότι αυτό λέγεται εθελοδουλία και όχι ελεύθερη επιστημονική σκέψη.
Πρέπει να σας αναφέρω ότι είμαι ένθερμος θιασώτης των εμβολίων, παρακολουθώ πάνω από 10 χιλιάδες ασθενείς με συστηματικά αυτοάνοσα ρευματικά νοσήματα και σε όλους πρότεινα εμβολιασμό με το διαθέσιμο κάθε φορά εμβόλιο, χωρίς να ξεχωρίσω κανένα από τα διαθέσιμα εμβόλια στην πατρίδα μας. Πιστεύω όμως ότι πρέπει να βγαίνουμε στην κοινωνία με θετικά και όχι αντιφατικά μηνύματα και να είμαστε διαφανείς και ειλικρινείς. Η επιχειρηματολογία μου είναι: Ναι λοιπόν έχουν περιγραφεί σπάνια περιστατικά θρομβώσεων με το εμβόλιο της A-Z (αλλά και με το εμβόλιο της Pfizer απ’ ότι μαθαίνω) αλλά αυτά είναι όντως σπάνια, και εργαζόμαστε έντονα για την μελέτη των μηχανισμών των θρομβώσεων και την πρόληψή τους. Κανένας Έλληνας πολίτης δεν είναι μόνος του. Στα περισσότερα περιστατικά εγκεφαλικών θρομβώσεων προϋπάρχει πονοκέφαλος που αν δεχτούμε ότι μπορεί να σχετίζεται με το εμβόλιο είναι ένα σημάδι που μας πυροδοτεί να λάβουμε κάποια προληπτικά μέτρα και να αυξήσουμε την επιτήρηση.

Με βάση όσα σας εξέθεσα κ Υπουργέ γίνεται εμφανές ότι τα αξιακά μου πρότυπα δεν μου επιτρέπουν να συμμετάσχω στην Ε.ΦΑ.Ρ. και παρακαλώ για την αντικατάστασή μου.

Με τιμή

Παναγιώτης Γ. Βλαχογιαννόπουλος

Καθηγητής Παθολογίας-Ανοσολογίας
Ιατρικής Σχολής ΕΚΠΑ

πηγή :https://olympospieria.com/paraitithike-o-kathigitis-vlachogiannopoylos-apo-tin-epitropi-farmakoepagrypnisis-toy-eof/?fbclid=IwAR1llyeDAGUTq7-urFdXt3EGv6H7XYxLjGwMKBgSNV3h0KScVOY5KkAaXOg

Read More

Ασυμπτωματικοί νεκροί.

Σίγουρα είναι πολύ ευχάριστο το ότι υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν οτι κάποια στιγμή ο Ελληνικός λαός θα συνειδητοποιήσει τι ακριβώς υφίσταται, και ίσως αναλάβει και τίς ευθύνες του. Βέβαια θα μου πείτε πότε τίς ανέλαβε για να το κανει τώρα.

Ένας λαός με μνήμη χρυσόψαρου και αδυναμία σύνδεσης των γεγονότων, χωρίς καμιά δυνατότητα να συνδέσει το πάζλ τού οποίου είναι μέρος, μόνο που δεν ξέρει ποιό μέρος του παζλ είναι, έτσι καταλαβένετε λοιπόν ότι μονίμως λαμβάνει λάθος θέση έναντι των κοσμογονικών αλλαγών που σιγά σιγά τόν υποχρεώνουν να υποστεί.

Ένα ζόμπι λοιπόν που ενυπόγραφα επέλεξε ο κάθε στερημένος γνώσης να γίνει. Ένα ζόμπι που βάζει το ασυμπτωματικό σπασμένο του χέρι στο γύψο γιατι σίγουρα κάποια στιγμή θα φανούν και τα συμπτώματα του δήθεν σπασμένου του χεριού. 'Ολο αυτό δυστυχώς το μεταφέρει σε όλες του τίς δραστηριότητες, όλη αυτή η ασυμπτωματική σκέψη οδήγησε στόν ασυμπτωματικό άνθρωπο, στο ΖΟΜΠΙ δηλαδή με το οποίο δραστηριοποιούμαστε καθημερινά, στον άνοιωθο ανθρωπάκο που απλά είναι ασυμπτωματικός.

Προλογίζω το παρακάτω κείμενο που βρήκα εντελώς συμπτωματικά σε κάποιο social και το θεώρησα έναυσμα για να απολογηθώ για τα διάφορα συμπτώματα που έχω. Ταυτόχρονα είναι πολύ ελπιδοφόρο να νομίζει ο οποιοσδήποτε οτι υπάρχει ελπίδα όταν προσυπογράφει και πληρώνει για την ημερομηνία λήξης του, αλλά ακόμα και πληρωμένη δεν του λένε την ακριβή ημερομηνία. Διαβάστε λοιπόν το παρακάτω κείμενο: 

 Βγήκαν τα Ζόμπι να τα βάλουν με τη Νεολαία με τους πολίτες που βγήκαν μετά απο ενα Χρόνο Φυλάκιση μετα απο ενα χρόνο που τους διέλυσαν την εργασία και τους εκλεψαν τη Ζωή..Για μια στημένη Πανδημία για μείωση πληθυσμού και πλήρη ελεγχο...

Τα ΖΟΜΠΙ δεν ξερουν για τη Σουηδία που δεν εκανε ποτε lockdown και εχουν τη συνήθη θνησα του Ιου αρα δεν υπάρχει θάνατος covid 19 ..Δεν ξέρουν οτι οι Γιατροί Παγκόσμια εχουν καταγγελει το πρόγραμμα Μαζικής εξόντωσης και οτι οσοι κάνουν τα εμβόλια μειώνουν το προσδόκιμο ζωής τους..Οι Γιατροι που δεν τα αρπάζουν απο τις Φαρμακευτικές..Δεν ξέρουν οτι είναι ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΖΩΑ και οτι η Κυβέρνηση υπέγραψε την ασυλία των Εταιρειών με τα εμβόλια μεχρι το 23 για ολες τις παρενέργειες και τους Θανάτους..Δεν ξέρουν οτι οσες Νεκροψίες έγιναν απεδείχθη οτι δεν πέθαναν απο Κορωνοιό ..Δεν ξέρουν οτι το 87% των selfTest ηταν ψευδώς θετικά στον επανέλεγχο σύμφωνα με τον ΕΟΔΥ .

Δεν ξέρουν οτι ο Τσιόρδας Μέλος της Κυβερνητικής επιτροπής Υγείας επιβεβαίωσε για τα ψευδώς Θετικά και οτι τα Διαγνωστικά δεν ξεχωρίζουν τον Κορωνοιό.Δεν ξέρουν οτι δήλωσε οτι βάζουν ολους τους Θανάτους μαζι ..Δεν ξέρουν οτι ομολόγησε την απατη με τους αριθμούς των Θανάτων και των Κρουσμάτων για να μας στερήσουν την ΖΩΗ μας την εργασία μας και την ελευθερία μας.

Δεν ξέρουν τι τους γίνεται απο τον τρόμο και το φόβο τους απο τα πληρωμένα Μέσα Εξαπάτησης...Το μόνο που ξέρουν ειναι οτι εξασφαλίζουν το Ταξίδι τους στην "Ελευθερία" ...Καλο σας Ταξίδι.

Niki Victoria  

Οπως διαβάσατε πιθανόν κάπου αναφέρεται η λέξη ελευθερία, ταξίδι πρός την ελευθερία, και κατά πάσα πιθανότητα η συγγραφέας δεν εννοεί την Αρβανιτάκη. Θέλω λοιπόν να υπενθυμίσω τα λόγια του τεράστιου Κάλβου<<θέλει αρετή και τολμη η ελευθερία>>βλέπετε εσείς πουθενά καμιά αρετή? Έστω και ασυμπτωματική βρε αδερφέ, μήπως καμιά τόλμη? Όχι βέβαια, εδώ ο Φουρθιώτης κατηγορείται για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης, χαχαχαχαχαχα και δεν μπορώ να μην γελάσω, είναι ένα απο τα ανθρώπινα συμπτώματά μου βλέπετε. Ετσι λοιπόν δεν θα βλέπετε για πολύ καιρό και την Ελευθερία, είναι τρείς αχώριστες αδελφές βλέπετε η Αρετή η Τόλμη, και τρίτη και καλύτερη η Ελευθερία. Επίσης αν θυμάσαι το μεγάλο και βαρύγδουπο Ελληνικό ρητό <<ελευθερία ή θάνατος>> τού 1821 που οδήγησε όλους τούς Ελληνες? Εάν βγάλεις λοιπόν απο αυτό το ρητό την ελευθερία μένει ξερά ο θάνατος, και ο θάνατος φίλτατοι δεν είναι ασυμπτωματικός. Μάλιστα τον έχετε προσυπογράψει κι όλας, είναι δική σας ευθύνη.

Τώρα καποιοι με την συγκατάθεσή σας σας μετατρέπουν σε ασυμπτωματικούς νεκρούς και θα μου πείτε βέβαια οτι είναι μια χαρούλα, και τα επιδοματάκια σας σε λίγο ετοιμάζονται να σας μοιράζουν και φέτα καρπούζι που είσαστε καλοί ασυπτωματικοί νεκροί..

Μόνο που δε σάς σκεπάζει ακόμα όταν πάτε για τον ασυμπτωματικό σας ύπνο.

Σάς έκοψε και τα συμπτώματα τού χριστιανισμού, εκκλησίες κάτι Πάσχα κατι κοινωνίες και διάφορα άλλα άκρως μεταδοτικά και επικίνδυνα συμπτώματα που είχατε στο παρελθόν, και όλα καλά.

Προσωπικά εκτός απο το οτι πιστεύω εις ένα Θεό Πατέρα Παντοκράτορα, πιστεύω οτι η μεγαλύτερη διδαχή για έναν ασυμπτωματικό είναι να τον εγκαταλείπεις στα συμπτώματά του, πώς λέμε δηλαδή ότι έχει συμπτώματα ασυμπτωματικού νεκρού? εε κάτι τέτοιο.

Ας αφήσουμε λοιπόν τον καθένα στίς επιλογές του, βέβαια αν προλάβει ίσως μάθει κάτι, αν όχι ας λάβουμε οι εναπομείναντες το μήνυμα των ασυμπτωματικών θανόντων στο βωμό τής άγνοιας τους.

Χριστός Ανέστη λοιπόν και για τούς συμπτωματικούς ανθρώπους αλλά και τούς ασυμπτωματικούς.

Να είστε καλά, αγαπάται αλλήλους και ει δυνατόν υγεία και μακροημέρευση.

ΑΡΜΑΓΕΔΩΝ

Read More

Μια οδυνηρή διαπίστωση.Hans Hermann Hoppe

 

Ο Hans Hermann Hoppe σχολιάζει για πρώτη φορά τα Lock Down σε μια αποκαλυπτική συνέντευξη που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του Mises Institute.

Thomas Jacob : Pr. Hoppe, είστε γνωστός ως επικριτής του κράτους και του πολιτικού συγκεντρωτισμού. Δεν αποδεικνύει ο κορωνοϊός ότι τα κράτη και οι κανονισμοί των κεντρικών κυβερνήσεων είναι απαραίτητοι;

Hans-Hermann Hoppe : Αντιθέτως. Φυσικά, τα διάφορα συγκεντρωτικά κράτη και οι διεθνείς οργανισμοί, όπως η ΕΕ ή ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ), προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν την πανδημία του covid-19 προς όφελός τους, δηλαδή να επεκτείνουν την εξουσία τους στα αντίστοιχα πεδία, να δοκιμάσουν πόσο μακριά μπορεί κανείς να φτάσει διατάζοντας τους ανθρώπους, με αφορμή την εμφάνιση ενός αρχικά ασαφούς και, στη συνέχεια, συστηματικά δραματοποιημένου κινδύνου μιας παγκόσμιας επιδημίας. Και ο βαθμός στον οποίο αυτό έχει επιτευχθεί, συμπεριλαμβάνοντας έναν γενικό κατ ‘οίκον περιορισμό του πληθυσμού, είναι τρομακτικός.

Αλλά εάν η πορεία των τρεχόντων γεγονότων έχει δείξει κάτι, δεν είναι το πόσο απαραίτητες ή αποτελεσματικές είναι οι κεντρικές κυβερνήσεις και αποφάσεις, αλλά αντίθετα πόσο κρίσιμης σημασίας είναι οι αποκεντρωμένες αποφάσεις και οι αποκεντρωμένοι υπεύθυνοι λήψης αποφάσεων.

Ο κίνδυνος που προέρχεται από μια επιδημία δεν είναι ποτέ ο ίδιος παντού, για όλους, ταυτόχρονα. Η κατάσταση στη Γαλλία είναι διαφορετική από αυτήν στη Γερμανία ή το Κονγκό, και οι συνθήκες στην Κίνα δεν είναι οι ίδιες με εκείνες στην Ιαπωνία. Και εντός χωρών με ποικιλομορφία, το επίπεδο της απειλής διαφέρει από περιοχή σε περιοχή, από πόλη σε πόλη, μεταξύ αστικών και αγροτικών περιοχών, ανάλογα με τη δημογραφική και πολιτιστική σύνθεση του πληθυσμού. Επιπλέον, υπάρχει ένα ευρύ φάσμα πολύ διαφορετικών αξιολογήσεων και προτάσεων σχετικά με το τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνουμε ενόψει αυτού του επιπέδου απειλής, όλες προτεινόμενες από εξίσου «αναγνωρισμένους εμπειρογνώμονες». Επομένως, κάθε συγκεντρωτικό μέτρο, σε εθνικό επίπεδο (και σε ακραίες περιπτώσεις, παγκόσμιο) για την αποτροπή του κινδύνου – ένα μοντέλο τύπου «ένα μεγέθους για όλους», πρέπει εξαρχής να το θεωρούμε παράλογο και ακατάλληλο.

Λαμβάνοντας υπόψη αυτήν την κατάσταση, ήταν φυσικό ότι, εκτός από τους εκπροσώπους των κεντρικών κυβερνήσεων, διάφοροι περιφερειακοί και τοπικοί κυβερνώντες παντού, γρήγορα και ολοένα και περισσότερο, θα συμμετείχαν στην επιχείρηση πρόληψης των κινδύνων. Η επιδημία τους πρόσφερε την τέλεια ευκαιρία να ξεχωρίσουν από το κεντρικό κράτος και τους εκπροσώπους του, και να επεκτείνουν τη δική τους σφαίρα εξουσίας. Αγνόησαν, επιδείνωσαν, μετρίασαν, καθυστέρησαν ή τροποποίησαν με κάποιον άλλον τρόπο τα μέτρα της κεντρικής κυβέρνησής τους για τις αντίστοιχες περιφέρειές τους, πάντα με γνώμονα την κοινή γνώμη –ή μάλλον την γνώμη των δημοσιογράφων-, συχνά παρασυρμένοι από την ελπίδα ότι τελικά θα προκριθούν στο αξίωμα του κεντρικού δικτάτορα με το να γίνουν πρώτα δημοφιλείς περιφερειακοί δικτάτορες.

Παρά τις όποιες βελτιώσεις στον περιορισμό του κινδύνου που επέφερε αυτή η αποκεντρωμένη λήψη αποφάσεων, και παρά το γεγονός ότι μια ποικιλία διαφορετικών, και διαφορετικά διαχειριζόμενων, περιοχών υποστηρίζει συστηματικά το να μαθαίνει κανείς από λάθη του, η συνολική εμπειρία σχετικά με τα κράτη και τους κρατικούς φορείς στη λήψη αποφάσεων για την αντιμετώπιση των επιδημιών είναι σοκαριστική. Όπως και σε όλους τους άλλους τομείς, το κράτος αποτυγχάνει μεγαλειωδώς, ειδικά στον τομέα της δημόσιας υγείας και της πρόληψης ασθενειών. Στην πραγματικότητα, όπως το καθιστούν ολοένα και πιο ξεκάθαρο τα τρέχοντα γεγονότα, το κράτος μέσω των προστατευτικών του μέτρων σκοτώνει, ή καθιστά άρρωστους, περισσότερους ανθρώπους από ό, τι θεραπεύει ή προστατεύει από το θάνατο.

TJ : Είναι οι πολιτικοί απλώς ηλίθιοι;

Hoppe : Σίγουρα, οι πολιτικοί στο σύνολό τους δεν είναι και τα πιο λαμπρά μυαλά. Και η «κοινωνική προσφορά» που τους ενώνει όλους ως πολιτικούς, δηλαδή, ο ισχυρισμός τους ότι θέλουν και μπορούν να βοηθήσουν τους άλλους ανθρώπους (ή ακόμα και ολόκληρη την ανθρωπότητα) να αποκτήσουν περισσότερη ευτυχία και ευημερία μέσω των δικών τους ενεργειών, θα πρέπει να θεωρείται ύποπτη από την αρχή. Όμως, ο πραγματικός λόγος για την αποτυχία των πολιτικών γενικά, και ειδικά στην αντιμετώπιση των μολυσματικών ασθενειών, βρίσκεται βαθύτερα και είναι δομικού χαρακτήρα.

Ο βαθύτερος, δομικός λόγος είναι ότι οι υπεύθυνοι για τη χάραξη πολιτικής, είτε κεντρικής είτε περιφερειακής, έχουν αυτό που τώρα ονομάζεται ευρέως «no skin in the game» (πλήρη απουσία προσωπικών επιπτώσεων) κατά τη λήψη αποφάσεων. Δηλαδή, είναι σε μεγάλο βαθμό απαλλαγμένοι από τον κίνδυνο πιθανών λανθασμένων αποφάσεων και πιθανών ζημιών και κόστους. Δεν χρειάζεται να σκέφτονται επισταμένα και μακροπρόθεσμα για τις συνέπειες και τις παρενέργειες των πράξεών τους, αλλά μπορούν αντ’ αυτού να παίρνουν «αυθόρμητες» αποφάσεις, καθώς δεν θεωρούνται προσωπικά υπόλογοι για τις συνέπειες των εντολών τους. Στο σύνολό τους, μπορούν να επιβαρύνουν άλλους ανθρώπους με το κόστος των ενεργειών τους. Αυτός είναι ο βαθύτερος λόγος για τον οποίο η ηλιθιότητα και η «κοινωνική προσφορά» – ειδικά όταν συνδυάζονται – γίνονται κίνδυνοι και στη συνέχεια προάγουν συστηματικά την ανευθυνότητα, την αυθαιρεσία και τη μεγαλομανία.

Πάρτε, για παράδειγμα, τον κορωνοϊό: Γιατί δεν θα πρέπει κάποιος, όταν αντιμετωπίζει μια μολυσματική ασθένεια, να καταφύγει σε «τολμηρά» μέσα, όπως οι απαγορεύσεις εξόδου από το σπίτι και επαφής με άλλους ανθρώπους, οι κατ’ οίκον περιορισμοί, το κλείσιμο επιχειρήσεων, η απαγόρευση εργασίας και παραγωγής κ.λπ., εφόσον δεν υφίσταται καμία άμεση απώλεια του εισοδήματός του ως αποτέλεσμα; Ο λόγος είναι ότι, όπως στην περίπτωση όλων των πολιτικών που είναι υπεύθυνοι για τη λήψη αποφάσεων καθώς και των αποκαλούμενων δημοσίων υπαλλήλων (civil servants), το δικό τους εισόδημα δεν προέρχεται από παραγωγική κερδοφόρο εργασία, αλλά χρηματοδοτείται από φόρους, δηλαδή από υποχρεωτικές εισφορές, και ως εκ τούτου είναι βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα εξασφαλισμένο. Και γιατί θα πρέπει να ανησυχεί κανείς για τις έμμεσες και μακροπρόθεσμες παρενέργειες και συνέπειες των δικών του πράξεων, εφόσον δεν μπορεί να κατηγορηθεί προσωπικά, να θεωρηθεί υπόλογος και υπεύθυνος για τις όποιες ζημίες; Για να δικαιολογήσει κανείς τις δικές του «τολμηρές» ενέργειες, μπορεί να υποδείξει έναν μικρό αλλά βολικά αυξανόμενο αριθμό ανθρώπων που υποτίθεται ότι σώθηκαν από σοβαρές ασθένειες ή ακόμα και από το θάνατο, σε σύγκριση με τον αντίστοιχο συνολικό πληθυσμό, αγνοώντας ταυτόχρονα με άνεση τις συνέπειες ενός lockdown, δηλαδή το γεγονός ότι ένας πολύ μεγαλύτερος αριθμός ανθρώπων θα υποστεί οικονομικά δεινά, ως αποτέλεσμα αυτών των μέτρων και, επίσης ως αποτέλεσμα, έμμεσα θα αρρωστήσει ενδεχομένως, ή θα πεθάνει.

Στην πραγματικότητα, στην αρχή φάνηκε σαν οι πολιτικοί υπεύθυνοι για τη λήψη αποφάσεων να μην ήξεραν καθόλου (ή να μην ήθελαν να μάθουν) ότι ακόμη και οι «επιχειρήσεις διάσωσης», όσο καλοπροαίρετες κι αν είναι, δεν μπορούν να είναι δίχως κανένα κόστος. Σαν επιχειρήσεις διάσωσης, παρουσιάστηκαν ως «η μοναδική εναλλακτική λύση». Όταν οι παρενέργειες έγιναν πιο προφανείς και δεν μπορούσαν πλέον να κρυφτούν, ισχυρίστηκαν ότι οι αποφάσεις τους αφορούσαν μια αντιστάθμιση μεταξύ «υγείας» και «οικονομίας» και ότι για εκείνους, όντες τόσο καλοί άνθρωποι, η ανθρώπινη ζωή έχει πάντα απόλυτη προτεραιότητα έναντι όλων των οικονομικών παραμέτρων. Υπάρχει μια στοιχειώδης συνειδητοποίηση, στην οποία οι «δυνάμεις της υπευθυνότητας» έδειχναν ανίκανες ή απρόθυμες να φτάσουν. Και αυτή η συνειδητοποίηση είναι ότι μια τέτοια διχοτομία δεν υφίσταται καθόλου. Αντιθέτως, μια ευημερούσα οικονομία είναι η βάση για την προστασία των ανθρώπων, και για τη διατήρηση της υγείας τους ειδικότερα. Είναι επομένως, μόνο οι φτωχότερες περιοχές, τα φτωχότερα τμήματα του πληθυσμού και τα φτωχότερα άτομα που πλήττονται σοβαρότερα από ένα lockdown (χωρίς να εξαιρείται καθόλου η υγεία τους). Πολύ δύσκολα θα μπορούσε αυτή η στοιχειώδης διορατικότητα να συνδυαστεί με τη στάση όλων των πολιτικών υπευθύνων για τη λήψη αποφάσεων που ανέλαβαν το ρόλο του τολμηρού διασώστη σε μια ακραία έκτακτη ανάγκη.

Και όταν, εν τέλει, αντιμετωπίζοντας το πραγματικό εύρος της φτωχοποίησης της κοινωνίας, ως αποτέλεσμα των κρατικών απαγορεύσεων των επαφών, της παραγωγής και του εμπορίου, του κλεισίματος των επιχειρήσεων, των απαλλοτριώσεων, των χρεοκοπιών, της ανεργίας, της εργασίας μερικής απασχόλησης κ.λπ., ακόμη και το αφελές επιχείρημα περί διάσωσης δεν έστεκε πλέον, και ο ρόλος των πολιτικών ως παντοδύναμων σωτήρων φάνταζε όλο και περισσότερο κίβδηλος ή ακόμη και φαρισαϊκός, υποστήριξαν τότε ότι οι βλάβες που προέκυψαν ως αποτέλεσμα των μέτρων τους θα αντισταθμίζονταν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Κατά μία έννοια, αυτό θα τους έκανε δύο φορές σωτήρες: οι διασώστες ενός διασώστη που βρίσκεται σε δυσχέρεια. Και αυτό το κατόρθωμα επιτεύχθηκε αυξάνοντας μαζικά την προσφορά χρήματος. Η αντιστάθμιση του κόστους, ή η αποζημίωση, πραγματοποιήθηκε απλά δημιουργώντας από το τίποτα νέα κρατικά χαρτονομίσματα, τα οποία παράγονται με σχεδόν μηδενικό κόστος. Αυτή η διαδικασία δεν κοστίζει τίποτα στους πολιτικούς υπεύθυνους για τη λήψη αποφάσεων, και τους δίνει -πάντα ευπρόσδεκτα από την πλευρά τους- ένα αυξημένο χρηματικό ποσό, η διανομή του οποίου τους παρέχει τη δυνατότητα να παραστήσουν τους σωτήρες ευεργέτες. Εν τω μεταξύ, το κόστος αυτής της προσφοράς χρήματος αυξάνεται, δηλαδή, η επακόλουθη απώλεια αγοραστικής δύναμης μιας μονάδας χρήματος και η αυξημένη μελλοντική υποχρέωση εξυπηρέτησης χρέους καλύπτονται από άλλους και εναποτίθενται σε άλλους ή κοινωνικοποιούνται συνολικά. Ολόκληρος ο ελιγμός αυτός μοιάζει με το περίφημο παράδειγμα του εμπρηστή, που στη συνέχεια ενήργησε σαν πυροσβέστης κατά την κατάσβεση του σπιτιού στο οποίο είχε βάλει φωτιά, και έγινε έτσι διάσημος ήρωας. Η μόνη διαφορά είναι ότι το κράτος, αυξάνοντας την ποσότητα του χρήματος, κοινωνικοποιεί επίσης και το κόστος της κατάσβεσης της φωτιάς.

Όμως – και αυτό είναι ίσως το πιο τρομακτικό ζήτημα ολόκληρης της κατάστασης λόγω κορωνοϊού – το κράτος τη γλιτώνει ατιμωρητί με αυτήν την ξεδιαντροπιά του. Σίγουρα, υπάρχουν αντιστάσεις εναντίον του lockdown εδώ και εκεί, και όσο περισσότερο διαρκεί αυτή η κατάσταση, η αντίσταση αυξάνεται. Ωστόσο, η πλειονότητα των υπευθύνων για τη χάραξη πολιτικής θεωρούνται ηρωικοί σωτήρες, αντί εμπρηστές. Και το κράτος, οι εκπρόσωποί του, χρησιμοποίησαν την έννοια του κινδύνου της λοίμωξης, ο οποίος συστηματικά διογκώθηκε, για να επεκτείνουν τις δικές τους εξουσίες σε έναν άνευ προηγουμένου βαθμό, τουλάχιστον σε καιρό ειρήνης. Αυτές οι εξουσίες περιλαμβάνουν την αναστολή όλων των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας και των ελευθεριών, και έναν σχεδόν πλήρη περιορισμό της προσωπικής ελευθερίας μετακίνησης μέχρι και το εσωτερικό των σπιτιών – και όλα αυτά στο όνομα του περιορισμού μιας λοίμωξης και της δημόσιας υγείας.

Κατά τη γνώμη μου, ο βαθμός της υποταγής στους πολιτικούς που εκφράζει αυτή η εξέλιξη, είναι εξαιρετικά ανησυχητικός.

TJ : Πώς επιλύεται το πρόβλημα μιας πανδημίας, χωρίς κυβερνητικούς κανονισμούς, σε μια κοινωνία ιδιωτικού δικαίου;

Hoppe : Σε μια κοινωνία ιδιωτικού δικαίου, όλη η γη, κάθε τετραγωνικό εκατοστό, ανήκει σε ιδιώτες. Όλα τα διαμερίσματα, τα σπίτια, οι οικισμοί, οι δρόμοι, οι πλωτές οδοί, οι θαλάσσιοι λιμένες και τα αεροδρόμια, τα εργοστάσια, τα γραφεία, τα σχολεία, τα νοσοκομεία κ.λπ. έχουν ιδιώτη ιδιοκτήτη. Αυτός ο ιδιοκτήτης είναι είτε ένα άτομο, είτε μια ομάδα ατόμων, ή ένας ιδιωτικός σύλλογος, καθένας με δικούς του κανόνες, οργανωτική δομή και εσωτερικούς κανόνες και διαδικασίες λήψης αποφάσεων.

Αυτό επιτυγχάνει, σε αντίθεση με όλους και κάθε πολιτικό συγκεντρωτισμό, ένα μέγιστο βαθμό αποκεντρωμένης λήψης αποφάσεων και, ταυτόχρονα, ένα μέγιστο βαθμό ευθύνης και υπεύθυνης δράσης. Κάθε απόφαση είναι απόφαση ενός συγκεκριμένου προσώπου ή ένωσης σε σχέση με την ιδιωτική ιδιοκτησία τους, και μόνο με αυτήν. Και κάθε υπεύθυνος για τη λήψη αποφάσεων είναι υπόλογος ή καλύπτει το κόστος για τις εσφαλμένες αποφάσεις του με τη δική του ιδιοκτησία.

Για το συγκεκριμένο πρόβλημα της αντιμετώπισης μιας πανδημίας, αυτό σημαίνει ότι, όπως και το πρόβλημα της μετανάστευσης, ο επείγων χαρακτήρας του οποίου σήμερα επισκιάζεται από τον κορωνοϊό, το ερώτημα που θέτει μια πανδημία είναι απλώς, «ποιον δέχομαι και ποιον αποκλείω;» ή «ποιον επισκέπτομαι και από ποιον κρατώ αποστάσεις;» Πιο συγκεκριμένα: κάθε ιδιώτης ιδιοκτήτης, ή ένωση ιδιοκτητών ακινήτων πρέπει να αποφασίσουν, με βάση τη δική τους εκτίμηση της επικινδυνότητας μιας λοίμωξης για την περιουσία τους, σε ποιους θα επιτρέπεται να εισέρχονται στην ιδιοκτησία τους, πότε και υπό ποιες προϋποθέσεις, και σε ποιους θα απαγορεύεται. Και, ειδικά στην περίπτωση ιδιοκτησίας χρησιμοποιούμενης για εμπορικούς σκοπούς, αυτή η απόφαση δύναται να περιλαμβάνει τα προληπτικά μέτρα κάποιου, που αποσκοπούν στη διευκόλυνση της πρόσβασης των επισκεπτών ή των πελατών, που με αυτόν τον τρόπο δείχνουν να μειώνουν ή να ελαχιστοποιούν τον κίνδυνο. Και αντίστροφα, οι επισκέπτες ή οι πελάτες μπορούν επίσης να παίρνουν προληπτικά μέτρα από την πλευρά τους, ώστε να τους επιτρέπεται η απρόσκοπτη πρόσβαση από διάφορους πιθανούς οικοδεσπότες ή ιδιοκτήτες. Το αποτέλεσμα αυτών των πολλαπλών μεμονωμένων αποφάσεων είναι ένας σύνθετος ιστός κανόνων πρόσβασης και επισκέψεων.

Όλες οι συναθροίσεις ή οι συναντήσεις των ανθρώπων πραγματοποιούνται εθελοντικά και σκόπιμα. Σε κάθε περίπτωση, συμβαίνουν επειδή τόσο ο οικοδεσπότης όσο και ο επισκέπτης, θεωρούν ότι το όφελος της συνάντησής τους είναι μεγαλύτερο από τον κίνδυνο πιθανής μολυσματικής μετάδοσης που μπορεί να προκύψει από αυτήν. Επομένως, ούτε ο οικοδεσπότης ούτε ο επισκέπτης δεν έχουν αξιώσεις αμοιβαίας ευθύνης σε περίπτωση που πράγματι προκύψει κάποια μετάδοση λοίμωξης ως αποτέλεσμα της επαφής τους. Αυτό το ρίσκο (συμπεριλαμβανομένων των πιθανών νοσοκομειακών δαπανών, κ.λπ.) πρέπει να το επωμίζεται το κάθε συναλλασσόμενο μέρος ξεχωριστά. Σε αυτήν την περίπτωση, οι αξιώσεις για καταλογισμό αστικής ευθύνης είναι δυνατές μόνο εάν, για παράδειγμα, ο οικοδεσπότης εξαπάτησε σκόπιμα τους επισκέπτες του σχετικά με τα δικά του προληπτικά μέτρα, ή εάν ο επισκέπτης παραβίασε σκόπιμα τους όρους εισόδου του οικοδεσπότη.

Αλλά ακόμη και χωρίς να υπάρχει εξαπάτηση, οι αποφάσεις των ιδιοκτητών και των επισκεπτών δεν είναι ποτέ χωρίς κόστος. Κάθε αποτρεπτικό ή προληπτικό μέτρο συνεπάγεται ένα επιπρόσθετο κόστος, που πρέπει να έχει κάποια προφανή αιτιολόγηση, είτε με την προσδοκία πρόσθετων κερδών ή μειωμένων ζημιών, είτε με αυξημένη αποδοχή ή μειωμένη απόρριψη από τους δυνητικούς επισκέπτες. Και, συγκεκριμένα, κάθε ιδιώτης υπεύθυνος για τη λήψη αποφάσεων πρέπει επίσης να επωμίζεται το κόστος των πιθανών λανθασμένων αποφάσεων στο συγκεκριμένο ζήτημα, δηλαδή, στην περίπτωση που οι προσδοκίες όχι απλά δεν εκπληρώνονται, αλλά και μετατρέπονται στο αντίθετό τους, εάν τα υποτιθέμενα αποτρεπτικά και προληπτικά μέτρα δεν είναι μόνο αναποτελεσματικά, αλλά αποδεικνύονται αντιπαραγωγικά και αυξάνουν περαιτέρω τον κίνδυνο μόλυνσης συνολικά αντί να τον μειώνουν, είτε μιλάμε για οικοδεσπότες είτε για επισκέπτες,.

Αυτά είναι σημαντικά κόστη που αποτελούν ευθύνη ενός ιδιώτη υπεύθυνου, και θα εξακολουθούν να ανήκουν στον ίδιο, εν όψει μιας επιδημίας. Ενδέχεται να διακυβεύονται η οικονομική του ύπαρξη και ο στενός κοινωνικός του περίγυρος. Λαμβάνοντας αυτά υπόψη, θα εξετάσει διεξοδικά τις αποφάσεις του, και μάλιστα πολύ περισσότερο όταν αφορά την ιδιοκτησία που κατέχει και τις φιλικές σχέσεις που διατηρεί. Πρέπει να προετοιμάζεται γρήγορα, συχνά σχεδόν «με βία», για να μαθαίνει από τα λάθη του και να διορθώνει τις προηγούμενες αποφάσεις του, προκειμένου να αποφύγει περαιτέρω οικονομικό ή κοινωνικό κόστος.

Κατά συνέπεια, ό,τι συμβαίνει με όλα τα άλλα προβλήματα ή τα ρίσκα – πραγματικά ή θεωρούμενα – το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση των μολυσματικών ασθενειών και επιδημιών. Ο καλύτερος – ο πιο οικονομικά αποδοτικός και αποτελεσματικός-  τρόπος για την ελαχιστοποίηση της ζημιάς που σχετίζεται με μια επιδημία είναι η αποκέντρωση της λήψης των αποφάσεων στο επίπεδο των ιδιωτών ιδιοκτητών ή των ενώσεων ιδιοκτητών. Αυτό συμβαίνει επειδή, όπως προαναφέρθηκε, ο κίνδυνος που προκαλείται από μια επιδημία ποικίλλει σε διαφορετικά μέρη και σε διαφορετικές χρονικές στιγμές, και γίνεται αντιληπτός ως τέτοιος. Και, γενικά, δεν υπάρχει καμία μοναδική, οριστική και αδιαμφισβήτητη επιστημονική απάντηση για την αξιολόγηση του ρίσκου μιας μολυσματικής νόσου. Αντίθετα, αυτή η ερώτηση είναι εμπειρική, και οι απαντήσεις σε τέτοιες ερωτήσεις είναι, κατ ‘αρχήν, μόνο υποθετικές και προσωρινές απαντήσεις, και μπορούν κάλλιστα να διαφέρουν και να αλλάζουν σημαντικά από τον έναν επιστήμονα στον άλλον, και από τους εκπροσώπους του ενός επιστημονικού κλάδου (λ.χ. λοιμωξιολόγοι) σ’ εκείνους ενός άλλου (λ.χ. οικονομολόγοι), καθώς και να αλλάζουν στη διάρκεια του χρόνου.

Παίρνοντας όλα αυτά υπ’ όψη, φαίνεται σχεδόν αυτονόητο ότι οι αποφάσεις σχετικά με τα κατάλληλα προληπτικά μέτρα πρέπει να λαμβάνονται από υπεύθυνους λήψης αποφάσεων σε τοπικό επίπεδο, εξοικειωμένους με τις αντίστοιχες τοπικές συνθήκες. Και πρέπει να είναι εξίσου αυτονόητο ότι αυτοί οι τοπικοί υπεύθυνοι λήψης αποφάσεων πρέπει να είναι ιδιώτες ιδιοκτήτες ή ενώσεις ιδιοκτητών. Μόνο εκείνοι είναι υπεύθυνοι για τις αποφάσεις τους και για την επιλογή των εμπειρογνωμόνων τους, στις συμβουλές των οποίων βασίζονται οι αποφάσεις τους. Και μόνο γι ‘αυτόν τον λόγο έχουν άμεσο κίνητρο να μάθουν από τα δικά τους λάθη ή από τα λάθη των άλλων, και να αναπαραγάγουν ή να μιμηθούν την επιτυχία, είτε είναι δική τους είτε εκείνη των άλλων, προκειμένου να προσεγγίσουν μια λύση στο πρόβλημα βήμα προς βήμα κατ’ αυτόν τον τρόπο. Και επίσης αξίζει να σημειωθεί ότι σε αυτό το περιβάλλον των ιδιωτών υπευθύνων λήψης αποφάσεων που ανταγωνίζονται για την επίλυση του προβλήματος, υπάρχει πάντοτε ένας σημαντικός αριθμός ατόμων ή συνόλων από άτομα, πολύ μεγαλύτερος σε κάθε περίπτωση από ό,τι ο αριθμός των πολιτικών συμμοριών που συναθροίζονται σε κοινοβούλια και κυβερνητικά σχήματα, και που είναι ανώτεροι από τους πολιτικούς σε κάθε πιθανή σχετική πτυχή του θέματος: σε όρους πείρας, νοημοσύνης, επιχειρηματικής επιτυχίας, ή επαγγελματικών και επιστημονικών διαπιστευτηρίων, απόδοσης, και κρίσης.

Το να περιμένουμε ότι μια γρήγορη και ανώδυνη λύση στο πρόβλημα των μολυσματικών ασθενειών θα επιτευχθεί από ανθρώπους όπως οι πολιτικοί και οι διανοούμενοι αυλικοί τους – δηλαδή, από άτομα που λαμβάνουν αποφάσεις για τη χρήση της περιουσίας και την ελεύθερη κυκλοφορία ενός τεράστιου αριθμού ατόμων που τους είναι εντελώς άγνωστοι, χωρίς να γνωρίζουν τις τοπικές συνθήκες, από άτομα που δεν αναλαμβάνουν ή δεν υπόκεινται σε καμία ευθύνη ή λογοδοσία έναντι των άλλων για τις αποφάσεις τους, και πρόσωπα που, επιπλέον, δεν είναι ούτε ιδιαίτερα λαμπρά μυαλά  – σημαίνει ότι πρέπει κυριολεκτικά να αρχίσουμε να πιστεύουμε στα θαύματα.

TJ : Μπορείτε να δώσετε ένα παράδειγμα του τι θα ήταν διαφορετικό σε μια κοινωνία ιδιωτικού δικαίου σε σύγκριση με την τρέχουσα πολιτική διαχείριση του κορωνοϊού; Και πως;

Hoppe : Εν συντομία: o κορωνοϊός δεν θα είχε προκύψει ως πανδημία.

Αυτό δεν σημαίνει ότι ο ιός δεν υπάρχει, ή ότι δεν είναι μεταδοτικός ή επικίνδυνος. Σημαίνει ότι οι κίνδυνοι που προκύπτουν αν κάποιος μολυνθεί από τον κορωνοϊό είναι τόσο χαμηλοί, που δεν θα μπορούσαν να γίνουν αντιληπτοί ως τέτοιοι από τους περισσότερους ανθρώπους (ειδικά τους νοήμονες). Και ως εκ τούτου, δεν θα είχε προκαλέσει σημαντικές αλλαγές στη συμπεριφορά τους. Και όπου καταγραφόταν μια αισθητή αύξηση λοιμώξεων ή θανάτων (π.χ. σε οίκους ευγηρίας, νοσοκομεία κ.λπ.), αυτή η αύξηση θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ένα συστηματικά φυσιολογικό, εποχιακά ή τοπικά κυμαινόμενο φαινόμενο, όπως για παράδειγμα ένα σοβαρό ξέσπασμα γρίπης, στην οποία κάποιος αντιδρά με τα συνήθη προληπτικά μέτρα. Με άλλα λόγια, όλα τα γεγονότα και οι εξελίξεις που σχετίζονται με την υγεία θα ήταν εντός του φυσιολογικού εύρους. Δεν υπήρξε, ούτε υπάρχει κατάσταση έκτακτης ανάγκης, με νοσοκομεία ή μονάδες εντατικής περίθαλψης γεμάτα παντού και με σοβαρά άρρωστους ασθενείς ή νεκρούς, όσο μπορούμε να δούμε, στον άμεσο κύκλο γνωριμιών όλων μας ή ακόμα και στο δρόμο, που θα δικαιολογούσε μια θεμελιώδη αλλαγή στον τρόπο ζωής μας. Συνολικά, η ζωή θα είχε συνεχιστεί όπως πριν. Δεν υπάρχει λόγος για να πανικοβάλλεται κανείς, ή για να κηρύξουμε μια παγκόσμια κατάσταση έκτακτης ανάγκης για την υγεία.

Στην πραγματικότητα, ο συνολικός αριθμός των θανάτων το 2020, για παράδειγμα, στη Γερμανία, την Αυστρία ή την Ελβετία, δεν αυξήθηκε δραματικά, όπως θα ανέμενε κανείς βλέποντας τα πρωτοφανή πολιτικά διατάγματα έκτακτης ανάγκης φέτος. Αντίθετα, ο αριθμός είναι αρκετά εντός του εύρους των τελευταίων ετών. Πράγματι, σταθμίζοντας την αύξηση του πληθυσμού και την αυξανόμενη γήρανσή του, υπήρξαν και χρονιές με περισσότερους θανάτους, αλλά οι άνθρωποι δεν είχαν καταφύγει στο παρελθόν σε τέτοιες δραστικές και αυστηρές «επιχειρήσεις διάσωσης» όπως συμβαίνει σήμερα. Ακόμη κι εκεί όπου υπάρχει πλεονάζουσα θνησιμότητα, δεν είναι καθόλου σαφές εάν αυτή οφείλεται στον κορωνοϊό, ή εάν υπάρχουν εντελώς διαφορετικές αιτίες, όπως είναι οι συνέπειες του εγκλεισμού. Έτσι, δεν είναι ο κορωνοϊός που άλλαξε τον κόσμο, αλλά οι πολιτικοί που τον χρησιμοποίησαν ως πρόφαση για να μετασχηματίσουν τον κόσμο προς όφελός τους.

Η ριζοσπαστική – και οικονομικά καταστροφική – απομάκρυνση από την κανονική πορεία των πραγμάτων που συμβαίνει αυτή τη στιγμή, δεν οφείλεται σε κάποια θεμελιώδη αλλαγή στον τομέα των δεδομένων ή της επιστήμης. Ούτε τα δεδομένα, ούτε η επιστήμη παρέχουν τη βάση για να δικαιολογηθεί μια παγκόσμια «νέα κανονικότητα» ή μια «Μεγάλη Επανεκκίνηση». Είναι το αποτέλεσμα των εσκεμμένων μεθοδεύσεων εκ μέρους των πολιτικών ελίτ για να επεκτείνουν τη δική τους βάση εξουσίας μέσω ψεμάτων και εξαπάτησης, παραπληροφόρησης, παραπλάνησης και ατέρμονης προπαγάνδας, σε μια, μέχρι σήμερα, αδιανόητη και άνευ προηγούμενου κλίμακα.

Αυτές οι δόλιες μεθοδεύσεις περιελάμβαναν τη συστηματική προσαύξηση του αριθμού των θεωρούμενων θανάτων από κορωνοϊό, προσμετρώντας κάθε αποβιώσαντα στον οποίο ο ιός μπορούσε να ανιχνευθεί κατά τη στιγμή του θανάτου, ανεξάρτητα από το αν είχε αιτιώδη σχέση με το θάνατο. Ακόμα και ένα άτομο με κορωνοϊό που πέθανε σε αυτοκινητιστικό ατύχημα καταγραφόταν σαν θάνατος από κορωνοϊό.  Νοσοκομεία, αλλά ακόμη και ολόκληρες περιοχές, έχει αναφερθεί ότι έλαβαν οικονομικές επιδοτήσεις για αναφερόμενους θανάτους από κορωνοϊό, ενώ αφέθηκαν χωρίς χρηματοδότηση για τους φυσιολογικούς θανάτους, γεγονός που φυσικά οδήγησε στους αντίστοιχους επανασχεδιασμούς. Επιπλέον, ελήφθη σκόπιμη δράση για να αποφευχθεί η συσχέτιση αυτού του σκανδαλωδώς διογκωμένου αριθμού θανάτων από κορωνοϊό με τον μακράν μεγαλύτερο αριθμό του συνόλου των θανάτων (ενν. από όλες τις αιτίες). Επειδή αυτό, μια αναλογική προοπτική δηλαδή, θα έθετε τον κίνδυνο του θανάτου από κορωνοϊό στις σωστές του διαστάσεις, και δεν θα φαινόταν τόσο σοβαρός. Επομένως, οι «κυρίαρχες δυνάμεις» προσκολλήθηκαν άκαμπτα και πεισματικά στους απόλυτους αριθμούς, γιατί αυτοί φαίνονται πιο τρομακτικοί. Ομοίως, απέφυγαν σκόπιμα οποιαδήποτε αναφορά σχετικά με τις θανατηφόρους παράπλευρες απώλειες του εγκλεισμού: τον αριθμό των ανθρώπων που πέθαναν επειδή τα νοσοκομεία ήταν προσωρινά διαθέσιμα μόνο για ασθενείς με κορωνοϊό, τον αριθμό των αυτοκτονιών των οικονομικά κατεστραμμένων, ή τον αριθμό των ηλικιωμένων που πέθαναν λόγω της εξαναγκαστικής απομόνωσης.

Αλλά ο πιο παράτολμος, και με τις πιο σοβαρές συνέπειες, ελιγμός εξαπάτησης ήταν να αλλάξει ριζικά ο ορισμός του «κινδύνου», να τον επαναπροσδιορίσουν, και έτσι να τον κάνουν να φαίνεται μεγαλύτερος ή μεγεθυμένος. Συνήθως και κατά παράδοση, η νόσηση και ο κίνδυνος νόσησης καθορίζονται από την ύπαρξη ορισμένων συμπτωμάτων. Εάν ένα άτομο δεν εμφανίζει συμπτώματα ασθένειας, τότε από την πλευρά του δεν υπάρχει κίνδυνος. Αντ’ αυτού, οι υπεύθυνοι για τη χάραξης της πολιτικής επέβαλλαν και βάσισαν τη λήψη των αποφάσεών τους σε έναν ορισμό του κινδύνου που μετρά τον κίνδυνο όχι στη βάση της ύπαρξης συμπτωμάτων, αλλά στο αποτέλεσμα ενός τεστ για τον κορωνοϊό. Στη συνέχεια, ο κίνδυνος υπολογίζεται από τον απόλυτο αριθμό των θετικών ατόμων στον κορωνοϊό, και όσο περισσότερα τέτοια άτομα εντοπίζονται, τόσο περισσότεροι ελέγχονται με τεστ, και αυτός ο αριθμός στη συνέχεια, μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει, μας ανακοινώνεται αδιάκοπα με δραματικές τυμπανοκρουσίες.

Το ίδιο το τεστ είναι αναξιόπιστο, με συχνά ψευδώς θετικά ή ψευδώς αρνητικά αποτελέσματα. Αλλά το πιο σημαντικό, το αποτέλεσμα του τεστ δεν έχει ουσιαστικά καμία προγνωστική αξία σε σχέση με μια νόσο αναγνωρίσιμη από τα συμπτώματά της, ή με μια συγκεκριμένη εξέλιξη της νόσου. Η συντριπτική πλειονότητα, περίπου το 80%, των ατόμων που εξετάζονται ως θετικά για κορωνοϊό είναι ασυμπτωματικά και, σύμφωνα με την τρέχουσα επιστημονική γνώση, ο κίνδυνος μόλυνσης από αυτούς πλησιάζει, εάν δεν αγγίζει απολύτως, το μηδέν. Χωρίς τα τεστ, δεν θα γνώριζαν τίποτα για τον κίνδυνο και δεν θα τον βίωναν ποτέ (και θα γλίτωναν από όλο το στρες που συντείνει στην νόσηση, και που σχετίζεται με τα τρέχοντα μαζικά τεστ). Στο περίπου 15% των περιπτώσεων αναπτύσσεται μια πιο σοβαρή νόσηση, που μπορεί να τους οδηγήσει και στο κρεβάτι. Και μόνο στο 5% περίπου όλων των περιπτώσεων, συνήθως σε συνδυασμό με κάποια σοβαρή αναπνευστική δυσχέρεια, απαιτείται εντατική ιατρική περίθαλψη. Συνολικά, αν κάποιος πιστέψει τα στοιχεία που παρέχονται από τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων των Ηνωμένων Πολιτειών (CDC), τα οποία χρηματοδοτούνται από το κράτος, και των οποίων όλος ο λόγος της ύπαρξής τους βασίζεται στην ύπαρξη μολυσματικών ασθενειών και παθογόνων παραγόντων, και ως εκ τούτου δύσκολα μπορούν να καταχωρηθούν στο στρατόπεδο των «αρνητών του ιού» ή των σκεπτικιστών, προκύπτει η ακόλουθη, λιγότερο τρομακτική εικόνα: η πιθανότητα επιβίωσης από μια λοίμωξη κορωνοϊού ποικίλλει ανάλογα με την ηλικία αλλά είναι σταθερά, για όλες τις ηλικιακές ομάδες, εξαιρετικά υψηλή. Για την ηλικιακή ομάδα 0-19, η πιθανότητα είναι 99,997 %. Για την ομάδα 20–49 είναι 99,98 %. Για την ομάδα 50-69 είναι 99,5 %. Και ακόμη και για την ομάδα 70+ είναι 94,6 %.

Αυτό με επαναφέρει στην αρχή της απάντησής μου. Ποιος, ποιοι ιδιοκτήτες ή ενώσεις ιδιοκτητών, σε μια κοινωνία ιδιωτικού δικαίου θα έβλεπαν έναν λόγο να αλλάξουν ριζικά τη φυσιολογική και συνήθη συμπεριφορά τους ενόψει αυτής της επικίνδυνης κατάστασης; Ποιος θα έκλεινε την επιχείρησή του εξαιτίας της; Ποιος θα σταματούσε να εργάζεται και να παράγει, ή να ταξιδεύει; Ποιος θα επέβαλε στον εαυτό του μια πλήρη απαγόρευση επαφών ή μια πλήρη απαγόρευση πρόσβασης στην ιδιοκτησία του; Νομίζω ότι η απάντηση σε αυτές τις ερωτήσεις είναι προφανής. Με βάση την πραγματική, απτή εμπειρία, και όχι με βάση ένα τεχνητό τεστ και ένα αποτέλεσμα τεστ που σχετίζεται πολύ ελαφρώς και πολύ αόριστα με ένα πραγματικό βίωμα ασθένειας, σίγουρα θα είχαμε λάβει μία ή δύο πρόσθετες προφυλάξεις, όπως κάναμε και στο παρελθόν αντιμετωπίζοντας μια σοβαρή επιδημία γρίπης. Σίγουρα, θα ήμασταν πιο προσεκτικοί ειδικά όταν θα είχαμε να κάνουμε με ηλικιωμένα άτομα, τα οποία εκτίθενται σε έναν εμφανώς μεγαλύτερο κίνδυνο να ασθενήσουν. Πιθανώς ένας, δύο διευθυντές νοσοκομείων θα είχαν αυξήσει τον αριθμό των διαθέσιμων κλινών. Και ίσως η παρατήρηση κάποιων διαφορετικών ή νέων συμπτωμάτων της νόσου θα οδηγούσε έναν ή δύο λοιμωξιολόγους να αναζητήσουν έναν ιό που να σχετίζεται με κάποιον τρόπο με αυτά τα συγκεκριμένα συμπτώματα. Ίσως να είχαμε οδηγηθεί ακόμη και στην δημιουργία ενός κλινικού τεστ. Ίσως ακόμη και στην αναζήτηση ενός αντίστοιχου εμβολίου, αν και αυτό πρέπει να θεωρηθεί μάλλον απίθανο λόγω του υψηλού κόστους και της αναμενόμενης χαμηλής ζήτησης για εμβολιασμό, σε σχέση με μια συνολικά χαμηλή αξιολόγηση του κινδύνου.

Το γεγονός ότι η τρέχουσα πορεία των γεγονότων ήταν και εξακολουθεί να είναι στην πραγματικότητα εντελώς διαφορετική, δεν έχει αντικειμενική αιτιολόγηση, αλλά οφείλεται αποκλειστικά στην ύπαρξη μιας συγκεκριμένης τάξης προσώπων, της πολιτικής τάξης ή της πολιτικής ελίτ, που δεν χρειάζεται να αναλάβουν καμία ευθύνη για το κόστος και τις συνέπειες των δικών τους ενεργειών και που μπορούν, συνεπώς, να αυξήσουν την κοινωνική τους «προσφορά» σε σημείο μεγαλομανίας.

Από αμνημονεύτων χρόνων, η μεγαλομανία των πολιτικών, που γεννήθηκε από την απουσία πραγματικής λογοδοσίας, εκδηλώνεται με το γεγονός ότι, με βάση διάφορα κρίσιμα δεδομένα που παρέχουν οι επίσημες στατιστικές τους αρχές, οι πολιτικοί επινοούν μια «επιστημονικά τεκμηριωμένη» αιτιολογία για τις ολοένα και περισσότερο εκτεταμένες κρατικές τους παρεμβάσεις στις φυσιολογικές κοινωνικές αλληλεπιδράσεις. Μέχρι τώρα, ωστόσο, αυτά τα δεδομένα λαμβάνονταν ουσιαστικά από τον τομέα των οικονομικών στατιστικών, όπως τα στοιχεία για το εισόδημα και τον πλούτο και την αντίστοιχη κατανομή τους, για την οικονομική ανάπτυξη, τις εισαγωγές, τις εξαγωγές, την προσφορά χρήματος, το ισοζύγιο συναλλαγών και πληρωμών, τον πληθωρισμό, τις τιμές, τους μισθούς, την παραγωγή, τα επίπεδα απασχόλησης κ.λπ. Κάθε ένα από αυτά τα δεδομένα προσέφερε στους πολιτικούς έναν εν δυνάμει λόγο να επέμβουν. Είτε οι αριθμοί ήταν πολύ υψηλοί ή πολύ χαμηλοί, είτε έπρεπε να σταθεροποιηθούν με τα κατάλληλα μέτρα. Πάντοτε, ωστόσο, υπήρχε κάτι που έπρεπε να διορθωθεί. Δεν υπάρχει λόγος εδώ να εξηγήσουμε περαιτέρω την έκταση των συνεπειών της αναδιανομής και της απώλειας ευημερίας που έχουν προέλθει από αυτόν τον οικονομικό παρεμβατισμό.

Με την κρίση του κορωνοϊού, ωστόσο, η πολιτική έχει προχωρήσει σε εντελώς νέα εδάφη από αυτή την άποψη. Οι πολιτικοί ανακάλυψαν ότι τα στατιστικά στοιχεία για την υγεία τους προσφέρουν μια ακόμη μεγαλύτερη πύλη εισόδου για τον κυβερνητικό τους δεσποτισμό και την λαχτάρα τους για απόκτηση κύρους, από ό,τι όλοι οι δείκτες των στατιστικών της οικονομίας. Με βάση ένα τεστ ανίχνευσης ενός ιού, το οποίο έχει επιλεγεί ως ο επίσημος δείκτης ενός θεωρούμενου ως σοβαρού, ή ακόμη και θανατηφόρου, κινδύνου μόλυνσης, η πολιτική πέτυχε να παύσει σχεδόν ολόκληρη την κοινωνική ζωή, ωθώντας εκατομμύρια ανθρώπους σε οικονομική ή κοινωνική δυσπραγία ή απόγνωση, βοηθώντας παράλληλα το σύμπλεγμα των φαρμακευτικών και βιομηχανικών εταιρειών, δηλαδή, για παράδειγμα, τους κατασκευαστές μασκών, ιατρικών τεστ και εμβολίων, να συσσωρεύσουν τεράστιο πλούτο, και επιπλέον να αναδυθούν μέσα από όλη αυτή την ιστορία, τουλάχιστον προς το παρόν, σαν ήρωες.

Μια τρομακτική κι εντελώς αποκαρδιωτική συνειδητοποίηση.

πηγή:https://www.eleytheriagora.gr/270927/

Read More

Πραγματικές επιδημίες όχι γιαλατζί.

 Οι θεωρίες συνωμοσίας κάνουν την εμφάνιση τους ιστορικά, όταν επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό τις ζωές των ανθρώπων, προκαλούν ασθένειες και νεκρούς, και κατέχουν χαρακτηριστικά που δεν εξηγούνται χωρίς απαραίτητη επιστημονική γνώση.

Ο κορωνοϊός, που ξέσπασε τον Δεκέμβριο του 2019 στη Γουχάν της Κίνας και έκτοτε έχει «μεταναστεύσει» σε ολόκληρο τον πλανήτη, προκαλώντας τον θάνατο τουλάχιστον 4.300 ανθρώπων, αποτελεί το ζήτημα των τελευταίων μηνών, όχι μόνο για το προφανές, δηλαδή την επικινδυνότητά του, αλλά και γιατί έχει αποτελέσει αφορμή για όσους αρέσκονται να διαβάζουν - και να μεταδίδουν - θεωρίες συνωμοσίας.

Ως τώρα, οι επικρατέστερες συνωμοσίες που ακούγονται είναι ότι ο ιός είναι αποτέλεσμα εργαστηριακών δοκιμών και πως επίτηδες «ξέφυγε» από τον έλεγχο των επιστημόνων ώστε να μειωθεί ο πληθυσμός της - ασφυκτικά γεμάτης - Γης.

Άλλο ένα χαρακτηριστικό των συνομωσιών, είναι πως «κάθε αιώνας δίνει από μια επιδημία», με την δεκαετία του 20’ να έχει την τιμητική του.

Η πανούκλα (πανώλη) του 1720

Η «Μεγάλη Πανούκλα της Μασσαλίας» ή απλώς πανούκλα έπληξε την Ευρώπη το 1720, στη διάρκεια της οποίας έχασαν τη ζωή τους εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι. «Πηγή του κακού» στη συγκεκριμένη περίπτωση θεωρείται ότι υπήρξαν οι μύγες οι οποίες μετέδωσαν το βακτήριο στους ανθρώπους. Σύμφωνα με μελέτες,  προκάλεσε 100.000 θανάτους μεταξύ 1720 και 1723.

Η χολέρα του 1820

Λίγο πριν από το 1820, το 1817 και έως και το 1824, ξέσπασε η πρώτη καταγεγραμμένη επιδημία χολέρας, η οποία επηρέασε κυρίως τις Φιλιππίνες, την Ινδονησία και την Ταϊλάνδη. Σύμφωνα με τις πληροφορίες που είναι γνωστές και σε αυτή την περίπτωση περίπου 100.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, ενώ η αρχή της επιδημίας έγινε από κατανάλωση νερού λιμνών, μολυσμένο με το εν λόγω βακτήριο.

Η επιδημία χολέρας «έφτασε» στην κορύφωση, αναφορικά με την Ελλάδα, στην Αθήνα του 1854, «θερίζωντας»3.000 άτομα.

Η ισπανική γρίπη του 1920

Η σχετικά πρόσφατη επιδημία, της ισπανικής γρίπης, προσέβαλε περίπου 1 δισ. ανθρώπους, με μελέτες να «ανεβάζουν» τους νεκρούς μέχρι και τα 100 εκατ. Οι αριθμοί αποδεικνύουν πως πρόκειται για την πιο θανατηφόρα επιδημία έως τις μέρες μας.

Για τους λάτρεις των συνομωσιών

Οι θεωρίες συνωμοσίας κάνουν την εμφάνιση τους ιστορικά, όταν επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό τις ζωές των ανθρώπων, προκαλούν ασθένειες και νεκρούς, και κατέχουν χαρακτηριστικά που δεν εξηγούνται χωρίς απαραίτητη επιστημονική γνώση.

Ο κορωνοϊός, που ξέσπασε τον Δεκέμβριο του 2019 στη Γουχάν της Κίνας και έκτοτε έχει «μεταναστεύσει» σε ολόκληρο τον πλανήτη, προκαλώντας τον θάνατο τουλάχιστον 4.300 ανθρώπων, αποτελεί το ζήτημα των τελευταίων μηνών, όχι μόνο για το προφανές, δηλαδή την επικινδυνότητά του, αλλά και γιατί έχει αποτελέσει αφορμή για όσους αρέσκονται να διαβάζουν - και να μεταδίδουν - θεωρίες συνωμοσίας.

Ως τώρα, οι επικρατέστερες συνωμοσίες που ακούγονται είναι ότι ο ιός είναι αποτέλεσμα εργαστηριακών δοκιμών και πως επίτηδες «ξέφυγε» από τον έλεγχο των επιστημόνων ώστε να μειωθεί ο πληθυσμός της - ασφυκτικά γεμάτης - Γης.

Άλλο ένα χαρακτηριστικό των συνομωσιών, είναι πως «κάθε αιώνας δίνει από μια επιδημία», με την δεκαετία του 20’ να έχει την τιμητική του.

Η πανούκλα (πανώλη) του 1720

Η «Μεγάλη Πανούκλα της Μασσαλίας» ή απλώς πανούκλα έπληξε την Ευρώπη το 1720, στη διάρκεια της οποίας έχασαν τη ζωή τους εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι. «Πηγή του κακού» στη συγκεκριμένη περίπτωση θεωρείται ότι υπήρξαν οι μύγες οι οποίες μετέδωσαν το βακτήριο στους ανθρώπους. Σύμφωνα με μελέτες,  προκάλεσε 100.000 θανάτους μεταξύ 1720 και 1723.

Η χολέρα του 1820

Λίγο πριν από το 1820, το 1817 και έως και το 1824, ξέσπασε η πρώτη καταγεγραμμένη επιδημία χολέρας, η οποία επηρέασε κυρίως τις Φιλιππίνες, την Ινδονησία και την Ταϊλάνδη. Σύμφωνα με τις πληροφορίες που είναι γνωστές και σε αυτή την περίπτωση περίπου 100.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, ενώ η αρχή της επιδημίας έγινε από κατανάλωση νερού λιμνών, μολυσμένο με το εν λόγω βακτήριο.

Η επιδημία χολέρας «έφτασε» στην κορύφωση, αναφορικά με την Ελλάδα, στην Αθήνα του 1854, «θερίζωντας»3.000 άτομα.

Η ισπανική γρίπη του 1920

Η σχετικά πρόσφατη επιδημία, της ισπανικής γρίπης, προσέβαλε περίπου 1 δισ. ανθρώπους, με μελέτες να «ανεβάζουν» τους νεκρούς μέχρι και τα 100 εκατ. Οι αριθμοί αποδεικνύουν πως πρόκειται για την πιο θανατηφόρα επιδημία έως τις μέρες μας.

Ο κορωνοϊός του 2020

Εκατό χρόνια μετά την ισπανική γρίπη, ο πλανήτης πλήττεται από τον κορωνοϊό, ο οποίος ξεκίνησε από την πόλη Γουχάν της Κίνας και μέχρι στιγμής έχει προκαλέσει 119.390 επιβεβαιωμένα κρούσματα στον πλανήτη και 4.300 θανάτους.

Για την ώρα δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ποιες θα είναι οι συνέπειές του μέχρι να βρεθεί εμβόλιο.

Στην Ελλάδα, μέχρι την σημερινή ημέρα, υπάρχουν 90 επιβεβαιωμένα κρούσματα χωρίς ευτυχώς να έχουν υπάρξει νεκροί.

ΠΗΓΗ:https://www.neakriti.gr/

Read More

Νέο φακέλωμα.

 

Αρχίζει «φακέλωμα» των δανειοληπτών με κονδύλια από το Ταμείο Ανάκαμψης

---

Θα καταγράφονται όλες οι καθυστερήσεις, ακόμη και για λογαριασμούς ΔΕΚΟ και θα επηρεάζουν την αξιολόγηση υποψήφιων δανειοληπτών

Ενα αχανές σύστημα πληροφοριών, που θα καταγράφει αν κάθε πολίτης έχει οποιαδήποτε καθυστέρηση σε πάσης φύσεως πληρωμές οφειλών, από τις τράπεζες και την εφορία, ως τα ασφαλιστικά ταμεία και τις ΔΕΚΟ, στήνει η κυβέρνηση με χρηματοδότηση από το Ταμείο Ανάκαμψης, επικαλούμενη την ανάγκη να «αντιμετωπισθούν οι δυσκολίες χρηματοδότησης επιχειρήσεων και ιδιωτών».

Το σχέδιο για τη δημιουργία του Υπερ-Τειρεσία, που θα λειτουργήσει στην Τράπεζα της Ελλάδος, έχει προετοιμασθεί από τα τέλη του 2019, όπως έχει αποκαλύψει το «Σin», ενώ έχει περιληφθεί στις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η κυβέρνηση έναντι των ευρωπαϊκών Θεσμών. Δεν είχε προχωρήσει ως τώρα η υλοποίησή του, καθώς πρόκειται για ένα πληροφοριακό σύστημα αρκετά μεγάλης πολυπλοκότητας και υψηλού κόστους.

Το πρόβλημα του κόστους της επένδυσης λύθηκε μέσω του Ταμείου Ανάκαμψης, καθώς το σχέδιο για το ελληνικό credit bureau εντάχθηκε στα έργα ψηφιακής μετάβασης που θα χρηματοδοτηθούν από τα ευρωπαϊκά κονδύλια. Στον κατάλογο των έργων που δόθηκε στη δημοσιότητα προβλέπεται, στο πλαίσιο της «Εθνικής στρατηγικής παρακολούθησης και αντιμετώπισης του ιδιωτικού χρέους» η «ίδρυση γραφείου δημοσίων πιστώσεων».

Στην περιγραφή του έργου, το Σχέδιο Ανάκαμψης αναφέρει τα εξής:

«Δημιουργία βάσης δεδομένων παρακολούθησης του ιδιωτικού χρέους. Εφαρμογή της στρατηγικής για την αφερεγγυότητα, που αποτελεί θεμελιώδη μεταρρύθμιση για την αντιμετώπιση των υποχρεώσεων και την παρακολούθηση του ιδιωτικού χρέους.
Δημιουργία και λειτουργία Γραφείου Δημοσίων Πιστώσεων, το οποίο θα παρέχει πληροφορίες για την πιστοληπτική ικανότητα των οφειλετών (επιχειρήσεις και ιδιώτες), βάσει δημόσιων δεδομένων και πληροφοριών. Στόχος η αντιμετώπιση των δυσκολιών επιχειρήσεων και ιδιωτών σε ό,τι αφορά τη λήψη δανείων και άλλων μορφών χρηματοδότησης, μετά από τις πολυετείς πολλαπλές οικονομικές κρίσεις, μέσω της ευκολότερης πρόσβασης στην πιστωτική πληροφορία».

Η κυβέρνηση επιχειρεί να προβάλει τη θετική πλευρά της ίδρυσης του γραφείου πιστώσεων, τονίζοντας ότι θα συμβάλλει στη διευκόλυνση της λήψης δανείων από επιχειρήσεις και νοικοκυριά, όμως για τους υποψήφιους δανειολήπτες η δημιουργία αυτής της βάσης δεδομένων, δεν παύει να είναι δίκοπο μαχαίρι.

Ύστερα από μια δεκαετή οικονομική κρίση και την κρίση της πανδημίας, επιχειρήσεις και νοικοκυριά έχουν εξουθενωθεί οικονομικά και η έναρξη της πλήρους καταγραφής της οικονομικής συμπεριφοράς τους δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα δημιουργήσει πρόσθετες δυσκολίες πρόσβασης σε δανεισμό, αφού οποιαδήποτε καθυστέρηση πληρωμής θα καταγράφεται ηλεκτρονικά και θα επηρεάζει την πιστοληπτική βαθμολογία επιχειρήσεων και νοικοκυριών.

Μέχρι τώρα, η αξιολόγηση των υποψήφιων δανειοληπτών επηρεαζόταν, κατά κύριο λόγο, από πιθανές καθυστερήσεις ή αθετήσεις που κατέγραφε ο Τειρεσίας, ενώ οι τράπεζες είχαν μέσω του λεγόμενου «λευκού» Τειρεσία και μια εικόνα για το σύνολο του δανεισμού που είχε κάθε υποψήφιος δανειολήπτης, ώστε να αποφεύγουν να δίνουν νέα δάνεια σε ήδη «φορτωμένες» επιχειρήσεις ή νοικοκυριά.

Όμως, με το credit bureau θα επηρεάζεται η αξιολόγηση από κάθε είδους καθυστερήσεις ή αθετήσεις σε πληρωμές., στο νέο ηλεκτρονικό σύστημα θα κοινοποιούνται για κάθε πολίτη ή επιχείρηση τα απλήρωτα/καθυστερούμενα χρέη όλων των κατηγοριών:

• Δημόσιο από φόρους και πρόστιμα
• ΕΦΚΑ και άλλα Ταμεία από απλήρωτες εισφορές
• Δήμοι για απλήρωτα δημοτικά τέλη, κλήσεις κλπ.
• Τράπεζες για δάνεια κάθε μορφής
• ΔΕΗ και άλλες εταιρείες ηλεκτρικής ενέργειας για απλήρωτους λογαριασμούς
• Εταιρείες τηλεφωνίας και ίντερνετ, για απλήρωτους λογαριασμούς
• Εταιρείες ύδρευσης, για απλήρωτους λογαριασμούς.

https://www.sofokleousin.gr/arxizei-fakeloma-ton-daneiolipton-me-kondylia-apo-to-tameio-anaka?utm_source=Notify&utm_medium=Push&utm_campaign=Push-Post

Read More